Η έννοια της ανάπτυξης φωλιάζει σε όλα τα χείλη όλων των πολίτικων αποχρώσεων. Ανάπτυξη έπειτα από επανεκκίνηση της οικονομίας, πράσινη ανάπτυξη, ανάπτυξη σχεδίου Μάρσαλ, Ισλανδική ανάπτυξη, κρατικοδίαιτη ανάπτυξη κινέζικου τύπου και πάει λέγοντας. Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση. Καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό που ονομάζεται εθνικό χρέος.
Ένα διαφημιστικό της Νέας Δημοκρατίας για τις εκλογές του 2007 διατυμπάνιζε εν μεσώ ασυγκράτητης υπερηφάνειας ότι η ανάπτυξη ήταν της τάξης του 4,3 %. Ναι ναι, μόλις ένα χρόνο πριν την κρίση είχαμε τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Και μόλις 2 χρόνια μετά ύφεση ... Και θα περίμενε κάνεις οτι τα χρόνια της ανάπτυξης το χρέος θα μειωνόταν. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν έγινε παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες δημιουργικής λογιστικής και των swaps με την Goldman Sachs. Αληθεύει οτι ανάπτυξη εποχής Σημιτη και Καραμανλή ήταν πλαστή βασισμένη σε δάνεια και οι δείκτες αφορούσαν μόνο τους βιομηχάνους και τις τράπεζες και όχι τον απλό λαό. Όμως και μόλις πριν λίγο η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν υπερηφανευόταν ότι σύναψε το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δοθεί πότε; Τώρα η πολιτική της λιτότητας δεν είναι αυτή που θα φέρει ανάπτυξη σύμφωνα με τα λεγόμενα τους; Τα πράγματα είναι άπλα. Το χρέος είναι τόσο δυσβάσταχτο που καμιά φρούδα ελπίδα ανάπτυξης δεν μπορεί να το κάνει βιώσιμο, πόσο μάλλον να το εξαφανίσει.
Προϋπόθεση για την έλευση της ανάπτυξης είναι να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα. Το σενάριο λέει ότι αν η χώρα γίνει πιο ανταγωνιστική, θα έρθουν επενδύσεις που αυτές με την σειρά τους θα φέρουν ανάπτυξη, περισσότερα έσοδα για το κράτος άρα λιγότερο χρέος. Και σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, η ανταγωνιστικότητα έχει μόνο έναν δρόμο: την μείωση των μισθών. Ισχύει όμως;
Μια κλεφτή μάτια στα στατιστικά περί ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum αρκεί για να βγάλεις τα αντίθετα συμπεράσματα. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 90η θέση. Συμφωνα με την εκθεση του 2011/2012 το μεγαλύτερο ατού μιας χώρας για να έχει ανταγωνιστικότητα είναι η πρόσβαση στην εκπαίδευση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δυο λέξεις μόνο: Διαμαντοπουλου και Λοβερδος ... Την ώρα που θέλουν να μειώσουν τους μισθούς στα επίπεδα Βουλγαρίας για να έχουμε ανταγωνιστικότητα, την ίδια ώρα εξαφανίζουν κάθε έννοια δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου. Οι φωτοτυπίες, τα λουκέτα σε σχολειά, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, τα γενόσημα φάρμακα, οι ελλείψεις στα χειρουργεία και τα χαράτσια στα εξωτερικά ιατρεία δεν πρόκειται να φέρουν ανταγωνιστικότητα. Απλά τα πράματα.
Τα έξι πιο αρνητικά στοιχειά για την προσέλκυση επενδυτών στην Ελλάδα, πάντα σύμφωνα με την έκθεση, είναι κατα σειρά: η γραφειοκρατεία (22,1%), η πρόσβαση στην χρηματοδότηση (13,8%), η διαφθορά (13%), οι φορολογικοί νόμοι (11,8%), η άστατη πολιτική (10,6%) και το ύψος της φορολόγησης (8,5%). Όλα μαζί αποτελούν το 79,5% των προβλημάτων μου μαστίζουν την ελληνική ανταγωνιστικότητα και όμως δεν υπάρχει ούτε μισό βήμα για την λύση αυτών των προβλημάτων. Επιμένουν ότι θα έρθει ανταγωνιστικότητα μόνο μειώνοντας τους μισθούς.
Οι μισθολογικοί κανόνες της χώρας αποτελούν μόνο το 8,2 % των προβλημάτων ανταγωνιστικότητας. Στόχος ομως των Ευρωπαίων άλλα και των κομμάτων της συγκυβέρνησης είναι οι μισθοί να φτάσουν τα 150 Ευρώ, επίπεδα Βουλγαρίας. Μα η Βουλγαρία βρίσκεται μόλις στην 74η θέση της παγκόσμιας κατάταξης. Μάλιστα όταν άνοιξε η συζήτηση αυτή, η Ελλάδα βρισκόταν μόλις 12 θέσεις κάτω απο την Βουλγαρία. Στόχος τους είναι να υπάρξει ένας απίστευτος κοινωνικός κανιβαλισμός, γιατί; Για να ανεβεί η Ελλάδα λίγες θέσεις στον πινάκα κατάταξης της ανταγωνιστικότητας. Και θα έχει αυτή η θυσία αντίκρισμα; Κανένα απολύτως είναι η απάντηση. Η ανεργία στην Βουλγαρία είναι κοντά στο 19% και σύμφωνα με τον πρόεδρο της χώρας οι μισθοί κρατιούνται επίτηδες στα χαμηλότερα επίπεδα για την προσέλκυση επενδυτών. Οι επενδύτες όμως είναι άφαντοι και η ανάπτυξη όνειρο απατηλό.
Για να δούμε όμως τι έχουν στο μυαλό τους πρέπει να ρίξουμε μια ακόμη ματιά στον πίνακα με τα στοιχεία. Στο νούμερο 40 της κατάταξης, πολύ πιο πάνω από την Ελλάδα, βρίσκεται ο επίγειος παράδεισος της ... Τυνησίας. Ναι ναι, η χώρα από όπου άρχισαν οι επαναστάσεις στην Αραβία, η χώρα που τα τρόφιμα αυξήθηκαν εν μια νυκτί 30% και που οι λιμοκτονούντες πτυχιούχοι αυτοπουρπολούνται ειναι χώρα ανταγωνιστική!!!. Αυτό θέλουν να μας κάνουν; Ας μας κάνουν, να διώξουμε και εμείς επιτέλους του ντόπιους Μπεν Άλι και τους Μουμπάρακ.
Στην κορυφή της λίστας με τις πιο ανταγωνιστικές χώρες βρίσκεται σταθερά η Ελβετία. Θα περίμενε κανείς ότι αν η ανταγωνιστικότητα είναι ο νούμερο ένα παράγοντας για επενδύσεις, η Ελβετία έπειτα από μια πανσπερμία επενδύσεων θα έπρεπε να είναι η βιομηχανική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει γιατί δεν γίνονται επενδύσεις ούτε και στην πιο ανταγωνιστική χώρα του κόσμου. Γιατί;
Η απάντηση ξεκινάει από την σωστή κατανόηση της κρίσης. Πέντε χρόνια μετά την εμφάνιση της, οι απόψεις ακόμη διίστανται. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες: Για την κρίση φταίνε οι Μασόνοι και οι Εβραίοι (Χρυσή Αυγή), οι απεργίες (ΝΔ), οι δημόσιοι υπάλληλοι (Πασόκ), η παγκοσμιοποίηση που θέλει να βλάψει την Ελλάδα και την Ορθοδοξία (Ανεξάρτητοι Ελληνες). Υπάρχουν απόψεις ότι είναι μια απλή κυκλική κρίση του συστήματος (ΚΚΕ), μια μπόρα που θα περάσει. Διάφοροι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κρίση, είναι μια τραπεζική συνωμοσία που έχει βάλει στο μάτι της Ελλάδα, ή ακόμα για μερικούς άλλους ένα πρόσχημα των καπιταλιστών για να πάρουν αντιλαϊκά μέτρα (Ανταρσύα).
Υπάρχει μια γενική αγνόηση της πραγματικότητας. Η καπιταλιστική κρίση είναι μια παγκόσμια δομική κρίση του συστήματος. Εμφανίστηκε ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, πέρασε στις τράπεζες με την φούσκα των ενυπόθηκων δανείων, από εκεί στους προϋπολογισμούς των κρατών με τα δημοσιονομικά χρέη. Όμως η κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων δεν έχει υποχωρήσει, είναι ακόμη εδώ και είναι ο λόγος που δεν γίνονται επενδύσεις όχι μόνο στις ανταγωνιστικότερες χώρες, αλλά και σε χώρες με σχεδόν ανύπαρκτους βασικούς μισθούς.
Τι σημαίνει όμως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων; Το καπιταλιστικό σύστημα πλέον δεν αφήνει περιθώρια κέρδους μέσω των επενδύσεων. Έτσι οι καπιταλιστές μην έχοντας που να επενδύσουν στην βιομηχανία, καταθέτουν τα χρήματα τους στις τράπεζες ή επενδύουν σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα που μπορούν να αποφέρουν άμεσο κέρδος. Έτσι δημιουργείται η κρίση υπερσυσσώρευσης πλασματικού κεφαλαίου και οι τραπεζικές φούσκες.
Ο μύθος περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχει πλέον καταρρεύσει. Η καπιταλιστές πήραν την ιδιωτική πρωτοβουλία να μην επενδύσουν τα χρήματα τους διότι δεν θα τους αποφέρουν κέρδος. Έτσι δημιουργήθηκε η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα. Πρέπει πλέον να γίνει μετάβαση από την ιδιωτική πρωτοβουλία στην κοινωνική πρωτοβουλία, για να καλυφθούν οι ανάγκες της κοινωνίας και όχι το κέρδος του κάθε ιδιώτη. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί της κοινωνίας και μια άλλη τάξη να πάρει στα χέρια της την εξουσία. Η εργατική τάξη, η οποία διαγράφοντας μονομερώς το χρέος, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και την βιομηχανία, θα φέρει σοσιαλιστική ανάπτυξη, ανάπτυξη για τους πολλούς και όχι τους λίγους, ανάπτυξη από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
posted by pandaleon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου