Σύμφωνα με την μυθολογία, όταν γεννήθηκε ο Ηρακλής, η Ήρα έστειλε 2 φίδια για να τελειώσουν τον 8 μηνών ήρωα. Στην σκληρή πραγματικότητα, τώρα που γεννιούνται οι συνθήκες για την ανατροπή του συστήματος, το αυγό του φιδιού, που το κρατούσαν κρυφά στον κόρφο τους οι αστοί, έχει επωαστεί και το ερπετό είναι καθ οδόν για να πνίξει την εν δυνάμει επανάσταση. Το όνομα αυτού; Φασισμός ή αλλιώς, Xρυσή Aυγή...
Το 7% της Xρυσής Aυγής στις εκλογές του Μαΐου σόκαρε την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου. Όμως αυτό το σοκ είναι εντελώς ψεύτικο, γιατί όλοι είχαν επίγνωση του τί συνέβαινε, απλώς δεν ήθελαν να το παραδεχθούν. Το κυριότερο όμως είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών αλλά και της κοινωνίας δεν έχει ιδέα τί σημαίνει φασισμός.

Ο πατέρας του φασισμού, ο Μουσολίνι, περιέγραψε το δημιούργημά του ως «την συνένωση εταιρικής και κρατικής δύναμης». Με άλλα λόγια, στόχος του φασισμού είναι ότι και του νεοφιλελευθερισμού: Να γίνουν οι επιχειρήσεις κυβέρνηση. Διαφωνούν στον τρόπο που θα γίνει αυτό. Για τον φασισμό κάτι τέτοιο είναι εφικτό μέσω ενός μαζικού μικροαστικού κινήματος που θα επιβληθεί στην εργατική τάξη τσακίζοντας τις οργανώσεις και τους τρόπους αντίδρασής της. Μετά από αυτό οι επιχειρηματίες θα μπορούν να επιβάλλουν τους όρους τους πάνω στους χωρίς δικαιώματα εργάτες με αποτέλεσμα τα κέρδη μέσω της εκμετάλλευσής τους να φτάσουν στο ανώτατο τους σημείο...

Το σύστημα βασίζει την ομαλότητά του στην μικροαστική τάξη που βρίσκεται στο μέσο της καπιταλιστικής πυραμίδας. Προσφέρει τάξη και ασφάλεια στους μικροαστούς και έτσι εξασφαλίζει τάξη και ασφάλεια για το ίδιο. Η δημοκρατία και μια οικονομική άνεση, τους είναι αρκετά. Όμως η οικονομική κρίση έφερε λουκέτα σε καταστήματα και απολύσεις. Και η πολιτική κρίση απογυμνώνει την δημοκρατία και δείχνει ότι πίσω από αυτήν βρίσκεται η δικτατορία των αγορών, των τραπεζών και των κεφαλαίων. Η κοινωνία των ιδιωτών καταρρέει και το κράτος εμφανίζεται ως εχθρός. 

Οι μικροαστοί βγήκαν μαζικά στους δρόμους, πέρυσι το Μάιο, και μαζί με τους εργαζόμενους δημιούργησαν το κίνημα των αγανακτισμένων, αμφισβητώντας την εξουσία των από πάνω και ζητώντας μια βαθιά πολιτική μεταρρύθμιση: Την άμεση δημοκρατία. Οι από πάνω πλέον δεν μπορούν να κυβερνήσουν με τον παλιό τρόπο και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν με τον παλιό τρόπο. Ο φασισμός εμφανίζεται στο προσκήνιο γιατί το κράτος πλέον βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 08, την 5η Μάη του 10, τον Ιούνιο του 11 και τον Φεβρουάριο του 12. Το σύστημα ένιωσε να χάνει το σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια του οπότε είναι ζήτημα επιβίωσης του να στρέψει την δυσαρέσκεια της μικροαστικής τάξης εναντίον του προλεταριάτου.

Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό; Οι μικροαστοί κατά τον Έσσε είναι πλάσματα με αδύνατες ορμές, αγχώδη και φοβισμένα μπροστά σε κάθε απαίτηση θυσίας, ευκολοκυβέρνητα. Για αυτό το λόγο αντικατέστησαν την δύναμη με την πλειοψηφία, την βία με τον νόμο, την ευθύνη με την ψηφοφορία. Η μικροαστική τάξη, έχει μια ιδιότυπη ψυχολογία: Μίσος για τους από πάνω και για τους από κάτω. Προς τους αστούς δεν πρόκειται ακριβώς για μίσος, αλλά για φθόνο. Κάθε μικρομεσαίος θα ήθελε να έχει εργοστάσιο όπου θα δούλευαν άλλοι γι’ αυτόν. Στην ουσία ζηλεύει αυτά που έχουν οι άλλοι. Προς τα από κάτω όμως το μίσος του συνδυάζεται με απέχθεια. Συνήθως όταν βλέπει κάποιον εξαθλιωμένο, για παράδειγμα έναν πεινασμένο μετανάστη, δεν νιώθει οίκτο, αλλά αποστροφή. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να ήταν στην θέση του. Η οικονομική κρίση, εξαφανίζει ολόκληρα στρώματα μικροαστών, και ο φασισμός έρχεται να τους δείξει ότι για να μείνουν όρθιοι πρέπει να πατήσουν πάνω στην εργατική τάξη, μέσω ακραίας και ρατσιστικής προπαγάνδας ενάντια στους εξαθλιωμένους. Και όμως, όταν προλεταριοποιείται ο μικροαστός, η στροφή του προς αυτόν που φαίνεται δυνατός μαχαιρώνοντας αδυνάτους και χτυπώντας γυναίκες ζωντανά στην τηλεόραση, είναι πιο ελκυστική από την στροφή προς την επαναστατικότητα των αδυνάτων και των καταπιεσμένων. Οπότε πριν αρχίσει κάποιος να αποδίδει ευθύνες αριστερά και δεξιά, ο κύριος λόγος που στράφηκε ο κόσμος στην Xρυσή Aυγή είναι η παρακμή του καπιταλισμού.

Κυκλοφορεί η άποψη ότι στην άνοδο των ποσοστών της Χρυσής Αυγής δεν έπαιξε ρόλο η προεκλογική ατζέντα που έβαλε τους μετανάστες στο επίκεντρο, γιατί τα κόμματα εξουσίας είχαν κοινές θέσεις με αυτές της Χρυσής Αυγής, οπότε οι ψήφοι θα μοιράζονταν εξίσου. Αυτή η άποψη είναι εντελώς λανθασμένη. Η αντιμεταναστευτική υστερία ήταν βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής, όπως ήταν βούτυρο στο ψωμί του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές του 2009 που κατέβηκε με την ίδια ατζέντα. Όμως οι υπάρχουσες δυσμενέστερες οικονομικές συνθήκες στρέφουν τον κόσμο σε πιο ακραίους σχηματισμούς. Ναι υπήρχαν στιγμές που ένας χρυσαυγίτης από τον Χρυσοχοΐδη ξεχώριζε μόνο από την κόμη, γιατί οι θέσεις του υπουργού των ταγμάτων προστασίας του πολίτη ταυτίζονταν με αυτές της ναζιστικής συμμορίας. Και ο κόσμος προτίμησε κάποιον φαινομενικά αντισυστημικό από κάποιον καμένο αστό πολιτικό που είχε το θράσος να ομολογήσει ότι δεν διάβασε το μνημόνιο που ψήφισε. Ο αυθεντικός φασίστας φαντάζει καλύτερος από τον ιμιτασιόν φασίστα. Για την ιστορία η Χρυσή Αυγή διαφώνησε με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γιατί κατά την γνώμη της αποτελούσαν προεκλογικό τρικ. Δεν διαφώνησε από ουμανισμό. Θέση της είναι ότι οι μετανάστες θα πρέπει να φύγουν κλωτσηδόν από την χώρα άμεσα. Οπότε η ιστορία με τους λαθρομετανάστες, τα γκέτο και τις οροθετικές ιερόδουλες που απειλούν την ελληνική αγία οικογένεια έστειλε μαζικά ψηφοφόρους στους κόλπους της Χρυσής Αυγής. Η πολιτική ατζέντα της προεκλογικής περιόδου αποτέλεσε νομιμοποίηση των θέσεών της.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο Χρυσοχοΐδης αλλά και άλλοι κατηγορούν την αριστερά ότι αύξησε την δύναμη της συμμορίας του Μιχαλολιάκου με την πολιτική της στο μεταναστευτικό. Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει η αριστερά; να αφήνει τους μετανάστες στο έλεος της κρατικής και της παρακρατικής βίας; Να ζητάει πιο ανθρώπινες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Να αφήνει τους μετανάστες να λιμοκτονούν; Ή να πετροβολάει τις οροθετικές ιερόδουλες; Αν προσθέσουμε και τις κατηγορίες για υπερβολική φιλανθρωπία και ουμανισμό καταλήγουμε σε χυδαία επιχειρήματα...

Ένα σημείο που διαφεύγει κυρίως στις αναλύσεις των αριστερών είναι ότι, όσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό στην ιδία πρόταση, η Χρυσή Αυγή άσκησε κοινωνικό έργο! Κυρίως στον τομέα της ασφάλειας. Κάτι που την έκανε να φαίνεται συμπαθής στον κόσμο. Οι ευθύνη της αριστεράς έγκειται στο ότι δεν έχει δημιουργήσει τις κοινωνικές δομές που μπορούν να ανακουφίσουν τον κόσμο από την κρίση. Αυτό οφείλεται τόσο στην αδράνειά της, όσο και στην άποψη για την μη λήψη διαχειριστικών μέτρων, ειδικά αν επρόκειτο για πρωτοβουλίες των δήμων. Αυτήν τη στιγμή θα έπρεπε να υπάρχουν εργατικά κοινωνικά ιατρεία, νοσοκομεία, μαγειριά, παντοπωλεία κτλ. σε κάθε γειτονιά και όχι μόνο σε σποραδικές καταλήψεις. Σοσιαλιστικές δομές δεν είναι μόνο τα εργατικά συμβούλια...

Επίσης διαφαίνεται ότι η Χρυσή Αυγή θερίζει την αγανάκτηση του κόσμου απέναντι στους εργατοπατέρες και τον εκφυλισμένο συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Το σίγουρο είναι ότι η Χρυσή Αυγή θα επιχειρήσει όχι μόνο να απαλλαγεί ο τόπος από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές αλλά και από τον συνδικαλισμό τον ίδιο. Προς το παρόν δεν έχει βάλει το χέρι της σε αυτό το θέμα. Στόχος μας θα πρέπει να είναι να σπάσουμε την εξάρτηση της αριστεράς από τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές, να τους απομονώσουμε αλλά και να αναδείξουμε τον συνδικαλισμό, να τον αναβαθμίσουμε με αυτά τα ταξικά στοιχεία που θα τον μετατρέψουν σε βασικό όπλο στη μάχη απέναντι στο σύστημα και όχι απλώς μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης της εργατικής μας δύναμης.

Πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον φασισμό; Σίγουρα θα πρέπει να δούμε τι έχει αποτύχει σήμερα αλλά και στο παρελθόν ώστε να μην το επαναλάβουμε. Κατά την προεκλογική περίοδο υπήρξε μια υστερία από τον αριστερό και τον αναρχικό χώρο κατά της Χρυσής Αυγής: “Είναι ναζιστές, είναι μισογύνηδες, είναι ρατσιστές, είναι αμόρφωτοι, είναι τραμπούκοι”. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ούτε καν αν περιγράφαμε την Χρύση Αυγή έτσι όπως την γνωρίζαμε: στο άκουσμα της φράσης «έρχονται χρυσαυγίτες» ήσουν προετοιμασμένος να μαχαιρωθείς. Κανείς δεν συγκινήθηκε ακόμη και αν αναδεικνύαμε την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση… Μια άλλη θέση που προτείνεται από την ρεφορμιστική αριστερά είναι να απαιτήσουμε από το κράτος να βγει η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου. Αν το καταφέρει η αριστερά αυτό θα βγάλει μόνη της τα μάτια της γιατί θα δώσει το άλλοθι στο κράτος να φτιάξει μια νομοθεσία που θα χρησιμοποιηθεί πρωτίστως  ενάντια στις αριστερές, αναρχικές και εργατικές οργανώσεις.

Σίγουρα προς το παρόν δεν υπάρχει ένα μαζικό φασιστικό κίνημα. Και η αστική τάξη, πάλι προς το παρόν, στην πλειοψηφία της, δείχνει να μην ρίχνει το βάρος της σε μια νεοναζιστική «λύση».  Όμως δεν θα πρέπει να επαναπαυτούμε γιατί και οι δυο αυτοί παράγοντες μπορούν αλλάξουν άρδην. Στη Γερμανία του '30 κάτι τέτοιο συνέβη εντός 4 χρόνων. Η Χρυσή Αυγή τώρα αρχίζει να εισέρχεται στην ακμή της. Από τις 440.000 ψήφους, ένας στους χίλιους να οργανωθεί στις τάξεις της, θα δυναμώσει παρά πολύ. Ήδη ο Μιχαλολιάκος φαντασιώνεται τις ψήφους που πήρε να αποτελούν μεραρχίες αντίστοιχες των SS του Χίτλερ.  Και το μήνυμα των εκλογών της 17ης Ιούνη ήταν ξεκάθαρο: Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση με ναζιστικό παρακράτος. Όπου δεν φτάνει το χέρι του Σαμαρά θα φτάνει του Μιχαλολιάκου. Και το παρακράτος που σκότωσε τον Λαμπράκη θα μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά στο παρακράτος που θα γνωρίσουμε από τους ναζιστές που θεωρούν το μαχαίρωμα κάποιου ανθρώπου παιχνίδι. Από την άλλη η αστική τάξη με καμένο το χαρτί των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), σε περίπτωση αποτυχίας μιας αριστερής διαχείρισης της κρίσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να κλείσει το μάτι της  στους φασίστες.

Τι κάνουμε; Οι κυρίως αναρχικής προέλευσης αντιφασιστικές ομάδες  που αντιμετώπιζαν τους φασίστες στο δρόμο έχουν φτάσει στα όριά τους. Ο κύριος λόγος είναι ότι βρίσκονται αποκομμένες από την υποστήριξη των μαζών. Από την άλλη η δημιουργία ενός υπερταξικού «λαϊκού» μετώπου ή  δημοκρατικού μετώπου θα αποτύχει όπως απέτυχε στο παρελθόν. Αφενός ο φασισμός δεν είναι μια απλή χούντα, αλλά μια αντεργατική, ρατσιστική, μισογύνικη και μισάνθρωπη καταστροφική αντεπανάσταση. Αφετέρου το λαϊκό μέτωπο αποπροσανατολίζει την εργατική τάξη από τον κύριο στόχο της, την επανάσταση. Η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι πάλη ενάντια στον καπιταλισμό που γεννάει τον φασισμό... έτσι, η απειλή του φασισμού δεν αλλάζει τον τρόπο μάχης απέναντι στον καπιταλισμό, απλώς τον κάνει πιο επιτακτικό. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας. Αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση της τάξης. Μια οργανωμένη και ενωμένη εργατική τάξη που θα κινητοποιήσει τις μεσαίες τάξεις κάτω από την ηγεσία της δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Και προς τα πού θα στραφούμε; Το πρόβλημα δεν είναι η εκλογική ενότητα της αριστεράς αλλά η ενότητα της εργατικής τάξης. Πάνω από όλα πρέπει να μπει η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου των Εργατών. Και για να επιτευχθεί αυτό πρέπει οι οργανώσεις των αναρχικών και της αριστεράς να πασχίσουμε για την ενότητα στην δράση. Γιατί αν δεν ματώσουμε, μεταφορικά, για την κοινή δράση τότε θα ματώσουμε κυριολεκτικά από τις λεπίδες των φασιστών. Μέσα από την ενότητα στη δράση θα μπορεί να ενωθεί η εργατική τάξη ως ένα σύνολο, με τις διαφορετικές της οργανώσεις να παραμένουν ως έχουν, χτίζοντας τα όργανά της, τα εργατικά συμβούλια. Ένα πρώτο όργανο του Ενιαίου Μετώπου, μπορεί να αποτελέσει η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Εργατών (http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/). Ένα τέτοιο κέντρο μπορεί να λειτουργήσει μόνο με άμεση δημοκρατία, χωρίς γραφειοκράτες, μακρυά από παραγοντισμούς και μικροπολιτικά παιχνίδια τα οποία αποτελούν τα καρκινώματα της αριστεράς.

Παράλληλα πρέπει να επιτευχθεί η ενδυνάμωση της εργατικής τάξης με ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτό όχι μόνο θα προσδώσει αυτοπεποίθηση στο εργατικό κίνημα κάνοντάς το πιο αποτελεσματικό αλλά και θα φέρει και τις μάζες στο πλευρό του. Στόχος των εργατών θα πρέπει να είναι η κατάληψη της εξουσίας, με την εγκαθίδρυση της Εργατικής Εξουσίας, της δημοκρατίας των εργατικών συμβουλίων. Αλλά άμεσα θα πρέπει να συσταθούν και αντιφασιστικές επιτροπές, εργατικές ομάδες περιφρούρησης και άμυνας, για την αναμέτρηση με τους φασίστες στους δρόμους. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό, τόσο πιο εύκολα θα αποθαρρυνθούν τα νέα μέλη της Χρυσής Αυγής με αποτέλεσμα ακόμη και να αποχωρήσουν.

Η ημέρα που νικήθηκε ο Χίτλερ έχει αποτυπωθεί μέσα από μια φωτογραφία. Την κόκκινη σημαία να κυματίζει πάνω από τα ερείπια της διαλυμένης Ευρώπης. Μπορεί ο Χίτλερ να ηττήθηκε, αλλά δεν πέθανε οριστικά και ο φασισμός ούτε η καπιταλιστική μήτρα που τον γεννά. Επιστρέφει σήμερα για να επαναλάβει το καταστροφικό του έργο. Όπως ο Ηρακλής έπνιξε με τα δυο του χεριά τα φίδια, έτσι και εμείς αυτή τη φορά θα πρέπει να είμαστε γρήγοροι και αποτελεσματικοί ώστε η κόκκινη σημαία να κυματίζει όχι πάνω από ερείπια, αλλά πάνω από μια ανθρώπινη κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από ανθρώπου, πάνω από μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε παρά μόνο τον εαυτό μας. Η πλειοψηφία της φασιστικής μάζας αποτελείται από ανθρώπινη σκόνη. Στα στήθη των βασανισμένων εργατών να δυναμώσουμε την πνοή που θα σκορπίσει αυτή τη σκόνη.