Δυο από τις έννοιες που έχουν φορεθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με την εμφάνιση της κρίσης είναι η "ανάπτυξη" και η "ανταγωνιστικότητα". Η ανάπτυξη έκανε πρώτη την είσοδο της στο λεξιλόγιο μας από τις εκλογές του 2009 κιόλας με την πολυπόθητη πράσινη ανάπτυξη του Πασόκ. Η ανταγωνιστικότητα παρουσιάστηκε λίγο αργότερα, και θεωρείται ως προϋπόθεση για την έλευση της ανάπτυξης που θα μας βγάλει από την κρίση, θα λύσει το πρόβλημα του χρέους και θα επαναφέρει την Ελλάδα στην ισχυρή θέση που κατείχε πριν 10 χρόνια. Η μήπως όχι;

Η έννοια της ανάπτυξης φωλιάζει σε όλα τα χείλη όλων των πολίτικων αποχρώσεων. Ανάπτυξη έπειτα από επανεκκίνηση της οικονομίας, πράσινη ανάπτυξη, ανάπτυξη σχεδίου Μάρσαλ, Ισλανδική ανάπτυξη, κρατικοδίαιτη ανάπτυξη κινέζικου τύπου και πάει λέγοντας. Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση. Καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό που ονομάζεται εθνικό χρέος.

Ένα διαφημιστικό της Νέας Δημοκρατίας για τις εκλογές του 2007 διατυμπάνιζε εν μεσώ ασυγκράτητης υπερηφάνειας ότι η ανάπτυξη ήταν της τάξης  του 4,3 %. Ναι ναι, μόλις ένα χρόνο πριν την κρίση είχαμε τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Και μόλις 2 χρόνια μετά ύφεση ... Και θα περίμενε κάνεις οτι τα χρόνια της ανάπτυξης το χρέος θα μειωνόταν. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν έγινε παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες δημιουργικής λογιστικής και των swaps με την Goldman Sachs. Αληθεύει οτι ανάπτυξη εποχής Σημιτη και Καραμανλή ήταν πλαστή βασισμένη σε δάνεια και οι δείκτες αφορούσαν μόνο τους βιομηχάνους και τις τράπεζες και όχι τον απλό λαό. Όμως και μόλις πριν λίγο η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν υπερηφανευόταν ότι σύναψε το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δοθεί πότε; Τώρα η πολιτική της λιτότητας δεν είναι αυτή που θα φέρει ανάπτυξη σύμφωνα με τα λεγόμενα τους; Τα πράγματα είναι άπλα. Το χρέος είναι τόσο δυσβάσταχτο που καμιά φρούδα ελπίδα ανάπτυξης δεν μπορεί να το κάνει βιώσιμο, πόσο μάλλον να το εξαφανίσει.

Προϋπόθεση για την έλευση της ανάπτυξης είναι να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα. Το σενάριο λέει ότι αν η χώρα γίνει πιο ανταγωνιστική, θα έρθουν επενδύσεις που αυτές με την σειρά τους θα φέρουν ανάπτυξη, περισσότερα έσοδα για το κράτος άρα λιγότερο χρέος. Και σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, η ανταγωνιστικότητα έχει μόνο έναν δρόμο: την μείωση των μισθών. Ισχύει όμως;

Μια κλεφτή μάτια στα στατιστικά περί ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum αρκεί για να βγάλεις τα αντίθετα συμπεράσματα. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 90η θέση. Συμφωνα με την εκθεση του 2011/2012 το μεγαλύτερο ατού μιας χώρας για να έχει ανταγωνιστικότητα είναι η πρόσβαση στην εκπαίδευση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δυο λέξεις μόνο: Διαμαντοπουλου και Λοβερδος ... Την ώρα που θέλουν να μειώσουν τους μισθούς στα επίπεδα Βουλγαρίας για να έχουμε ανταγωνιστικότητα, την ίδια ώρα εξαφανίζουν κάθε έννοια δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου. Οι φωτοτυπίες, τα  λουκέτα σε σχολειά, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, τα γενόσημα φάρμακα, οι ελλείψεις στα χειρουργεία και τα χαράτσια στα εξωτερικά ιατρεία δεν πρόκειται να φέρουν ανταγωνιστικότητα. Απλά τα πράματα.

Τα έξι πιο αρνητικά στοιχειά για την προσέλκυση επενδυτών στην Ελλάδα, πάντα σύμφωνα με την έκθεση, είναι κατα σειρά: η γραφειοκρατεία (22,1%), η πρόσβαση στην χρηματοδότηση (13,8%), η διαφθορά (13%), οι φορολογικοί νόμοι (11,8%), η άστατη πολιτική (10,6%) και το ύψος της φορολόγησης (8,5%). Όλα μαζί αποτελούν το 79,5% των προβλημάτων μου μαστίζουν την ελληνική ανταγωνιστικότητα και όμως δεν υπάρχει ούτε μισό βήμα για την λύση αυτών των προβλημάτων. Επιμένουν ότι θα έρθει ανταγωνιστικότητα μόνο μειώνοντας τους μισθούς.

Οι μισθολογικοί κανόνες της χώρας αποτελούν μόνο το 8,2 % των προβλημάτων ανταγωνιστικότητας. Στόχος ομως των Ευρωπαίων άλλα και των κομμάτων της συγκυβέρνησης είναι οι μισθοί να φτάσουν τα 150 Ευρώ, επίπεδα Βουλγαρίας. Μα η Βουλγαρία βρίσκεται μόλις στην 74η θέση της παγκόσμιας κατάταξης. Μάλιστα όταν άνοιξε η συζήτηση αυτή, η Ελλάδα βρισκόταν μόλις 12 θέσεις κάτω απο την Βουλγαρία. Στόχος τους είναι να υπάρξει ένας απίστευτος κοινωνικός κανιβαλισμός, γιατί; Για να ανεβεί η Ελλάδα λίγες θέσεις στον πινάκα κατάταξης της ανταγωνιστικότητας. Και θα έχει αυτή η θυσία αντίκρισμα; Κανένα απολύτως είναι η απάντηση. Η ανεργία στην Βουλγαρία είναι κοντά στο 19% και σύμφωνα με τον πρόεδρο της χώρας οι μισθοί κρατιούνται επίτηδες στα χαμηλότερα επίπεδα για την προσέλκυση επενδυτών. Οι επενδύτες όμως είναι άφαντοι και η ανάπτυξη όνειρο απατηλό.

Για να δούμε όμως τι έχουν στο μυαλό τους πρέπει να ρίξουμε μια ακόμη ματιά στον πίνακα με τα στοιχεία. Στο νούμερο 40 της κατάταξης, πολύ πιο πάνω από την Ελλάδα, βρίσκεται ο επίγειος παράδεισος της ... Τυνησίας. Ναι ναι, η χώρα από όπου άρχισαν οι επαναστάσεις στην Αραβία, η χώρα που τα τρόφιμα αυξήθηκαν εν μια νυκτί 30% και που οι λιμοκτονούντες πτυχιούχοι αυτοπουρπολούνται ειναι χώρα ανταγωνιστική!!!. Αυτό θέλουν να μας κάνουν; Ας μας κάνουν, να διώξουμε και εμείς επιτέλους του ντόπιους Μπεν Άλι και τους Μουμπάρακ.

Στην κορυφή της λίστας με τις πιο ανταγωνιστικές χώρες βρίσκεται σταθερά η Ελβετία. Θα περίμενε κανείς ότι αν η ανταγωνιστικότητα είναι ο νούμερο ένα παράγοντας για επενδύσεις, η Ελβετία έπειτα από μια πανσπερμία επενδύσεων θα έπρεπε να είναι η βιομηχανική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει γιατί δεν γίνονται επενδύσεις ούτε και στην πιο ανταγωνιστική χώρα του κόσμου. Γιατί;

Η απάντηση ξεκινάει από την σωστή κατανόηση της κρίσης. Πέντε χρόνια μετά την εμφάνιση της, οι απόψεις ακόμη διίστανται. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες: Για την κρίση φταίνε οι Μασόνοι και οι Εβραίοι (Χρυσή Αυγή), οι απεργίες (ΝΔ), οι δημόσιοι υπάλληλοι (Πασόκ), η παγκοσμιοποίηση που θέλει να βλάψει την Ελλάδα και την Ορθοδοξία (Ανεξάρτητοι Ελληνες). Υπάρχουν απόψεις ότι είναι μια απλή κυκλική κρίση του συστήματος (ΚΚΕ), μια μπόρα που θα περάσει. Διάφοροι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κρίση, είναι μια τραπεζική συνωμοσία που έχει βάλει στο μάτι της Ελλάδα, ή ακόμα για μερικούς άλλους ένα πρόσχημα των καπιταλιστών για να πάρουν αντιλαϊκά μέτρα (Ανταρσύα).

Υπάρχει μια γενική αγνόηση της πραγματικότητας. Η καπιταλιστική κρίση είναι μια παγκόσμια δομική κρίση του συστήματος. Εμφανίστηκε ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, πέρασε στις τράπεζες με την φούσκα των ενυπόθηκων δανείων, από εκεί στους προϋπολογισμούς των κρατών με τα δημοσιονομικά χρέη. Όμως η κρίση  υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων δεν έχει υποχωρήσει, είναι ακόμη εδώ και είναι ο λόγος που δεν γίνονται επενδύσεις όχι μόνο στις ανταγωνιστικότερες χώρες, αλλά και σε χώρες με σχεδόν ανύπαρκτους βασικούς μισθούς.

Τι σημαίνει όμως  κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων; Το καπιταλιστικό σύστημα πλέον δεν αφήνει περιθώρια κέρδους μέσω των επενδύσεων. Έτσι οι καπιταλιστές μην έχοντας που να επενδύσουν στην βιομηχανία, καταθέτουν τα χρήματα τους στις τράπεζες ή επενδύουν σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα που μπορούν να αποφέρουν άμεσο κέρδος. Έτσι δημιουργείται η κρίση υπερσυσσώρευσης πλασματικού κεφαλαίου και οι τραπεζικές φούσκες.

Ο μύθος περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχει πλέον καταρρεύσει. Η καπιταλιστές πήραν την ιδιωτική πρωτοβουλία να μην επενδύσουν τα χρήματα τους διότι δεν θα τους αποφέρουν κέρδος. Έτσι δημιουργήθηκε η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα. Πρέπει πλέον να γίνει μετάβαση από την ιδιωτική πρωτοβουλία στην κοινωνική πρωτοβουλία, για να καλυφθούν οι ανάγκες της κοινωνίας και όχι το κέρδος του κάθε ιδιώτη. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί της κοινωνίας και μια άλλη τάξη να πάρει στα χέρια της την εξουσία. Η εργατική τάξη, η οποία διαγράφοντας μονομερώς το χρέος, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και την βιομηχανία, θα φέρει σοσιαλιστική ανάπτυξη, ανάπτυξη για τους πολλούς και όχι τους λίγους, ανάπτυξη από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

posted by pandaleon

Η Ισλανδία που χρεοκόπησε το 2008, σήμερα έχει αναβαθμιστεί από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και έχει επιστρέψει στις αγορές ενώ παράλληλα εμφανίζει ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2% την στιγμή που ο μέσος όρος της ευρωζώνης είναι μικρότερος του 1,6%. Έτσι δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως το οικονομικό θαύμα της Ισλανδίας είναι το ιδανικό παράδειγμα και για την διέξοδο της Ελλάδος από την οικονομική κρίση. Στους υποστηριχτές του Ισλανδικού μοντέλου συμπεριλαμβάνεται και μια μεγάλη μερίδα της αριστεράς -κοινοβουλευτικής και μη- η οποία ερμηνεύει τις ισλανδικές μεταρρυθμίσεις ως εφαρμογή των πολιτικών της προγραμμάτων και τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν ληφθεί ως εν δυνάμει αντικαπιταλιστικά. Είναι όμως έτσι;

Πριν βιαστούμε να αναδείξουμε την Ισλανδία σε μια Κούβα της Σκανδιναβίας ας δούμε την φύση και τις ιδιαιτερότητες της Ισλανδικής κρίσης αλλά και τα “αντικαπιταλιστικά” μέτρα τα οποία ελήφθησαν. Τον Σεπτέμβρη του 2008 οι τρεις μεγαλύτερες ισλανδικές εμπορικές τράπεζες (Glitnir, Landsbanki και Kaupthing) δεχόμενες της συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που είχε νωρίτερα εκδηλωθεί στις ΗΠΑ, αδυνατούσαν να αναχρηματοδοτήσουν το βραχυπρόθεσμο χρέος τους έναντι Ολλανδικών και Βρετανικών τραπεζών. Μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης τους παρενέβη η Ισλανδική κυβέρνηση η οποία και τις κρατικοποίησε, κρατικοποιώντας ουσιαστικά τα χρέη τους. Αυτή η πράξη είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την εκτίναξη του δημοσίου χρέους κατά 900% και την εισαγωγή της Ισλανδίας σε καθεστώς χρεοκοπίας.

Το εθνικό νόμισμα, η κορόνα, υποτιμήθηκε σχεδόν 50% εκτινάσσοντας και το οικιακό χρέος των Ισλανδών από τα δάνεια που ήταν σε ξένα νομίσματα, ενώ παράλληλα ο πληθωρισμός έφθασε κοντά στο 18%. Η ανεργία, μια λέξη άγνωστη μέχρι τότε για τους Ισλανδούς, σημείωσε μέσα σε έναν χρόνο άνοδο της τάξης του 386% και από 1,6 έφθασε το 8,1%. Πολλοί από τους νέους ανέργους ήταν υπάλληλοι στις τράπεζες που κρατικοποιήθηκαν. Το 23% των Ισλανδών δέχθηκε μείωση μισθού ή ωρών εργασίας. Οι μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα άγγιξαν το 20%. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προχώρησε και σε αύξηση της φορολογίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες χιλιάδες Ισλανδοί επέλεξαν τον δρόμο της ξενιτιάς ενώ αντίστροφη πορεία προς την πατρίδα τους ακολούθησαν οι οικονομικοί μετανάστες (κυρίως Πολωνοί) που βρίσκονταν μέχρι τότε στην χώρα.

Οι νέες οικονομικές συνθήκες κλόνισαν τους Ισλανδούς οι οποίοι δημιούργησαν τον Οκτώβριο του 2008 το κίνημα της κατσαρόλας, ένα κίνημα πανομοιότυπο με τους δικούς μας αγανακτισμένους, που οργάνωνε κάθε Κυριακή εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μπροστά από το κοινοβούλιο στις οποίες συμμετείχαν περίπου 5-6 χιλιάδες κατοίκων (το 2% περίπου του Ισλανδικού πληθυσμού). Οι κινητοποιήσεις προκάλεσαν τον Ιανουάριο του 2009 την πτώση της ισλανδικής κυβέρνησης. Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα δημιούργησαν μια κυβέρνηση συνεργασίας (συνταγή γνωστή και σε μας) έως και τον Απρίλιο, ενώ στην συνέχεια οι εκλογές ανέδειξαν νικητή την συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών και Οικολογικής αριστεράς. Παράλληλα ξεκίνησαν διώξεις ενάντια σε πολιτικά και μη πρόσωπα που θεωρήθηκαν υπεύθυνα για την κρίση.

Το έργο της νέας κυβέρνησης μόνο ριζοσπαστικό δε μπορεί να θεωρηθεί, καθώς μέχρι στιγμής έχει έρθει 2 φορές σε συμφωνία με την Ολλανδία και την Μεγάλη Βρετανία για τον τρόπο αποπληρωμής του τραπεζικού χρέους το οποίο θα βάραινε τον Ισλανδικό λαό. Οι συμφωνίες αυτές σκάλωσαν στην άρνηση του Προέδρου της δημοκρατίας -ο οποίος σημειωτέον πρόσκειται στην δεξιά αντιπολίτευση- να τις επικυρώσει και έτσι σύμφωνα με την Ισλανδική νομοθεσία προκηρύχθηκαν δημοψηφίσματα για την γνωμοδότηση των ίδιων των Ισλανδών. Οι Ισλανδοί αρνήθηκαν να επιβαρυνθούν το τραπεζικό χρέος με ποσοστά 93 και 59,7% αντίστοιχα. Σε δημοψήφισμα φαίνεται πως θα κριθεί και η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας καθώς σύμφωνα με την πρωθυπουργό Jóhanna Sigurðardóttir η ευρωπαϊκή ενοποίηση κρίνεται απαραίτητη για να επιτευχθεί η οικονομική σταθερότητα της Ισλανδίας. Η Ισλανδία έθεσε υποψηφιότητα στις 16 Ιουλίου 2009 μια πρόταση που έγινε δεκτή από την Ε.Ε και επιδοκιμάστηκε έντονα και από τον Ευρωπαϊκό επίτροπο Olli Rehn. Εκτός όμως από τις επαφές με την Ε.Ε η Ισλανδική κυβέρνηση βρίσκεται σε διαρκή συνεννόηση και με το Δ.Ν.Τ., το οποίο από την πλευρά του εμφανίζεται απολύτως ικανοποιημένο με την άμεση λήψη μεταρρυθμιστικών μέτρων αντίθετα με ότι συνέβη στην Ελλάδα.

Πολύς λόγος γίνεται και για την συνταγματική αναθεώρηση της Ισλανδίας που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και η οποία από πολλούς θεωρείται ένας θρίαμβος της άμεσης δημοκρατίας. Η οικονομική κρίση και η λαϊκή αντίδραση που ακολούθησε προκάλεσε τριγμούς στο πολιτικό σύστημα της χώρας και για την θωράκιση του θεωρήθηκε απαραίτητη μια συνταγματική αναθεώρηση. Την συγγραφή του νέου συντάγματος ανέλαβαν 25 πολίτες που εκλεχτήκαν από τον λαό ανάμεσα από 522 υποψήφιους. Ο κάθε υποψήφιος έπρεπε να έχει προταθεί από 30 ακόμη άτομα και να μην έχει καμία πολιτική εξάρτηση... Το καινοτόμο στην διαδικασία αποτέλεσε η δυνατότητα αποστολής προτάσεων από τους Ισλανδούς πολίτες με την χρήση του διαδικτύου. Η συγγραφή του νέου συντάγματος έχει ολοκληρωθεί και πρόκειται να επικυρωθεί ακόμη μια φόρα από δημοψήφισμα. Στα άρθρα του συμπεριλαμβάνονται ρυθμίσεις για τον έλεγχο των κοινοβουλευτικών θεσμών σε καμία περίπτωση όμως αυτές δε μπορούν να θεωρηθούν συστημικές ανατροπές...

Αυτή σε γενικές γραμμές ήταν η πορεία της "Ισλανδικής Επανάστασης" μέχρι σήμερα. Μιας επανάστασης που σίγουρα δε μπορεί να θεωρηθεί αντικαπιταλιστική ούτε εν δυνάμει. Τα μέτρα που ελήφθησαν από τις Ισλανδικές κυβερνήσεις ελάχιστα διαφέρουν από αυτά που μας επιβάλλει η τρόικα, ενώ η κρατικοποίηση των τραπεζών έγινε με μόνο σκοπό την διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Αν αυτό είναι εν δυνάμει αντικαπιταλιστική πράξη τότε ο πρώτος διδάξας δεν είναι άλλος από τον Τζ. Μπους Jr ο οποίος προχώρησε σε κρατικοποίηση των εταιριών Fannie Mae και Freddie Mac τον Σεπτέμβριο του 2008! Η στάση πληρωμών ήταν κάτι αναπόφευκτο καθώς το βάρος που κλήθηκε να πληρώσει το Ισλανδικό κράτος ήταν δυσβάσταχτο. Οι επιπτώσεις που πληρώνει ο μέσος Ισλανδός δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές που βαραίνουν τους Έλληνες. Άλλωστε προσπάθεια συμφωνίας της κυβέρνησης με τους ξένους πιστωτές καταδεικνύει τον πολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Το ίδιο δείχνει και η ευρωπαϊκή προοπτική. Το όχι του ισλανδικού λαού ήταν σίγουρα σημαντικό, ήταν όμως και αυτονόητο. Σημαντικές ήταν και οι αντιδράσεις, οι πρώτες που σημειώθηκαν στην χώρα από το 1949! Αυτές όμως δεν εξέφραζαν την αμφισβήτηση έναντι του καπιταλιστικού κράτους αλλά την ανάγκη για επιστροφή στην ασφάλεια του παλιού σκανδιναβικού αστικού κράτους πρόνοιας. Η επιλογή της συνταγματικής αναθεώρησης μέσω ιντερνέτ είναι ενδεικτική της σκανδιναβικής κουλτούρας. Ενδεικτική αυτής της κουλτούρας είναι και η συνεχής προσφυγή σε δημοψηφίσματα (Από κει άλλωστε εμπνεύστηκε και ο σουηδοαναθρεμμένος Γιωργάκης το περίφημο δημοψήφισμα που περιγελούσε ολόκληρη η Ευρώπη). Ακόμη και η διαγραφή των χρεών των στεγαστικών δανείων σε ξένο νόμισμα που πάρθηκε πρόσφατα (το κόστος αποπληρωμής τους είχε αυξηθεί κατά 240% έπειτα από την υποτίμηση της κορόνας) και ελάφρυνε το 1/4 των κατοίκων εντάσσεται στην ίδια κατηγορία.

Αυτοί που υποστηρίζουν το "αντικαπιταλιστικό" μοντέλο της Ισλανδίας θέτουν την κρίση ως αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης (άρα ουσιαστικά “ελληνική” κρίση), από την οποία θα μπορέσει η χώρα να βγει εάν αναλάβει τα ινία μια αριστερή κυβέρνηση, ή τουλάχιστον μια κυβέρνηση που θα υποκύψει στην εργατική και κοινωνική πίεση. Φανερώνουν έτσι παντελή άγνοια -συνειδητή ή ασύνειδη- όχι μόνο των διεθνών δυναμικών της κρίσης, αλλά και του γεγονότος ότι η αστική τάξη δεν έχει απολύτως κανένα περιθώριο για υποχωρήσεις. Η περίπτωση της φαντάζει ιδεατή για τους επίδοξους "αριστερούς" διαχειριστές και "σωτήρες" του συστήματος ή γι' αυτούς που πιστεύουν ότι μια σειρά επιμέρους "αντικαπιταλιστικών ρήξεων" κάποτε θα οδηγήσουν στην συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή μετατίθοντας ουσιαστικά την επανάσταση στο επέκεινα. Η Ισλανδία όπως αναφέραμε και στην αρχή σήμερα εμφανίζεται ως αναπτυσσόμενη οικονομία, πράγμα που έχει κάνει πολλούς αναλυτές να μιλούνε για Ισλανδικό θαύμα. Στον αντίποδα τονίζεται η αποτυχία της Ελλάδας να βγει από την ύφεση παρά τα συνεχόμενα πακέτα σωτηρίας. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο χώρες εναπόκειται στο ότι το ισλανδικό χρέος προέκυψε εξαιτίας της διάσωσης των τραπεζών από το κράτος -κάτι που εκτόξευσε το δημόσιο έλλειμμα- και δεν οφείλονταν σε διαρθρωτικά ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας. Σημαντικότατη ακόμη διαφορά αποτελεί το "βάρος" που έχει το χρέος της κάθε μια χώρας στην παγκόσμια οικονομία. Οι τριγμοί που προκάλεσε η απόφαση παύσης πληρωμών από την Ισλανδία ήταν ελάχιστοι, ενώ αντίθετα μια ανάλογη απόφαση της Ελλάδος πιθανότατα θα προκαλούσε κατάρρευση της ευρωζώνης και ντόμινο χρεοκοπιών σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η οικονομία της Ισλανδίας ήταν και παρέμεινε και μετά την χρεοκοπία πλεονασματική καθώς κατάφερε και επέβαλε περιορισμούς στη διακίνηση των κεφαλαίων των ξένων επενδυτών έξω από την χώρα, ενώ παράλληλα η υποτίμηση του νομίσματος ελαχιστοποίησε το κόστος εργασίας και ευνόησε νέες επενδύσεις (κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να γίνει στην Ελλάδα λόγω ευρωζώνης). Υπό αυτές τις συνθήκες μπορούμε να πούμε ότι η Ισλανδία εμφανίζει ανάπτυξη στην οικονομία, εις βάρος βέβαια της Ισλανδικής εργατικής τάξης. Αυτή η ανάπτυξη είναι πιθανό να συνεχιστεί για όσο διάστημα η χώρα καταφέρνει να μένει ανεπηρέαστη από την κρίση της Ε.Ε.. Με βάση το τελευταίο η συνέχιση της επιτυχίας του "θαύματος" της Ισλανδίας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την επίτευξη ενός θαύματος στην Ελλάδα. Η κρίση της Ελλάδος δεν είναι μεμονωμένη αλλά αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της οικονομικής κρίσης της Ευρώπης και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι μέχρι τώρα συνταγές αντιμετώπισης της το μόνο που προσφέρουν είναι η επιλογή ενός ακαριαίου ή ενός αργού θανάτου. Μόνος τρόπος επίλυσης του προβλήματος η ανατροπή του συστήματος και μόνη “εν δυνάμει” θεραπεία είναι η παγκόσμια επανάσταση.

Βάγιος Τ.
ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ το ΣΑΒΒΑΤΟ 28/4/2012