11.6.14

Θα θυμόμαστε για πάντα το πέρασμά σου από το υπουργείο καταστολής

   


     Ξύπνησε. Βρήκε τον εαυτό του ξαπλωμένο σε ένα παγκάκι. Όρθωσε το σώμα του και ένιωσε πιασμένους όλους τους μύες. Βρισκόταν σε ένα μεγάλο δωμάτιο που έμοιαζε με αίθουσα αναμονής. Γύρω του πρόσεξε και άλλα παγκάκια, ήταν όμως όλα άδεια. Σε μια γωνιά της αίθουσας βρισκόταν ένα ευρύχωρο  λευκό παραβάν. Στο πλάι του ένα ογκώδες γραφείο. Από πάνω του υπήρχε μια επιγραφή: «Κέντρο υποδοχής μεταναστών». Πίσω του κρεμόταν ένας μεγάλος καθρέφτης. Σηκώθηκε και κοιτάχτηκε. Είχε γένια και κοντά μαλλιά, κάτι ασυνήθιστο για αυτόν μια και πάντα φρόντιζε να ξυρίζεται.  Πόσες μέρες περάσαν αναρωτήθηκε. Προσπάθησε να θυμηθεί: τρόμος, αγωνιά, κραυγές, εκρήξεις, και ένα ελικόπτερο. Έτρεχε να φτάσει στο ελικόπτερο. Και μετά; Μια γυναίκεια φωνή τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
«Νίκο, είσαι ο επόμενος για εξέταση»
«Εξέταση, για ποιό λόγο; Που βρίσκομαι;»
«Μην ανησυχείς, έλα μαζί μου στο παραβάν,  θα σου τα εξηγήσουν εκεί όλα»
Η φωνή της ήταν γλυκιά και απέπνεε εμπιστοσύνη. Την ακολούθησε δίχως αντιρρήσεις. Μέσα στο παραβάν προς έκπληξη του τον περίμεναν τέσσερις γιατροί. Τον κάθισαν σε ένα κρεβάτι νοσηλείας και του άνοιξαν το ήδη σκισμένο πουκάμισο. Καθώς του τοποθετούσαν ακροδέκτες στο στήθος και στο κεφάλι του εξήγησαν τι γινόταν. Όμως από τη σύγχυση του, συγκράτησε μόνο δυο φράσεις:
«Θα διαπιστώσουμε την ποιότητα σου" και  "αν ανταποκρίνεσαι στο ISO 29000".
«Έτοιμος» είπε ένας από αυτούς. Ένας διακόπτης γύρισε και μια δυνατή τάση ηλεκτρισμού του τίναξε όλο το σώμα. Αφόρητος πόνος τον κατέκλυσε. Ένας από τους γιατρούς ξέσπασε σε γέλια. «Είναι πολύ καλής ποιότητας … αγωγός» είπε. "Ξανά".
Το σώμα του συσπάστηκε και πάλι. Κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν ιατρική εξέταση αλλά ηλεκτροσόκ. 
«Με βασανίζετε» είπε με δυσκολία.
«Όπα» απάντησε ένας από τους γιατρούς φανερά θιγμένος. "Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή κατηγορία που δεν μπορούμε να αφήσουμε αναπάντητη. Αν ξαναπείς ότι σε βασανίζουμε θα σου κάνουμε μήνυση."
«Να μου κάνετε, πιστεύω ότι η δικαιοσύνη θα μου φερθεί πολύ καλύτερα από σας».
«Δεν θα ήμουν τόσο σίγουρος αν βρισκόμουν στη θέση σου. Η  απονομή της δικαιοσύνης έχει πλέον περάσει στα χέρια των αδικημένων.»
Ένα κύμα τρόμου διαχύθηκε σε όλο του το κορμί, τόσο έντονο που πίστεψε ότι είναι πιο δυνατό και από το ηλεκτροσόκ. Πόσο λάθος έκανε.Ο διακόπτης αυτή τη φορά άγγιξε τα όριά του και ο Νίκος λιποθύμησε...


          Ξύπνησε. Ήταν ξαπλωμένος καταγής στη βάση ενός αγάλματος, το οποίο κυκλώνονταν από σπίτια, φτωχικά, σχεδόν παράγκες.  Πέρα από αυτά, υπήρχε μόνο σκοτάδι και πυκνή ομίχλη.  Σηκώθηκε και παρατήρησε το άγαλμα: ένας άνδρας κρατούσε  έναν κεραυνό στο χέρι έτοιμος να τον εκτοξεύσει στους εχθρούς του, ενώ  δυο χέρια αγκάλιαζαν τα ποδιά του.  Ήταν όμως κομμένα, το υπόλοιπο του γλυπτού είχε αφαιρεθεί. Το αναγνώρισε και γέλασε ειρωνικά. Κρύωνε όμως και πεινούσε πολύ. Άρχισε να καλεί σε βοήθεια, παρ’ όλα αυτά κάνεις δεν συγκινήθηκε. Χτύπησε τις πόρτες ζητώντας φαγητό και ζεστασιά. Το μόνο που έλαβε ήταν σπρωξιές, κλωτσιές και βρισιές. Γύρισε πίσω απελπισμένος.
«Ξέρεις, εσύ το έκανες αυτό". Ένας γέρος με καλοσυνάτο πρόσωπο και μπαστούνι εμφανίστηκε μέσα από τις σκιές. «Κατάφερες ότι δεν κατάφεραν άλλες θρησκείες για χιλιάδες χρονιά. Μπορεί να μην είχε πια πιστούς, να μην είχε προσευχές να απαντήσει, αλλά  πάντοτε σε αυτόν τον τόπο ο Δίας ήταν Ξένιος. Όχι όμως πια. Φρόντισαν τα λόγια και οι πράξεις σου για αυτό. Βεβήλωσες ένα θεό, ξερίζωσες το ανθρώπινο από τον άνθρωπο.»
«Γέρο-ανόητε με τις ασυναρτησίες σου, όσο και να προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω τύψεις δεν θα το καταφέρεις, είμαι περήφανος για το έργο μου» σκέφτηκε. Έκρυψε καλά τους συλλογισμούς του και απάντησε σε τελείως διαφορετικό ύφος: «Μπορείς να με βοηθήσεις; Που είμαστε; Υπάρχει κανένα τηλέφωνο εδώ κοντά;».
«Φαίνεσαι πεινασμένος» απάντησε ο γέρος και του γύρισε την πλάτη. Μπήκε σε μια αυλή ενός σπιτιού, ένα μικρό μπαξέ.  Έκοψε μια ντομάτα και της έμπηξε μια μεγάλη δαγκωματιά. Έπειτα, αφού έκανε νόημα προς το Νίκο σαν να του λέει «άντε τι περιμένεις» εξαφανίστηκε στις σκιές. Χωρίς να χάσει καιρό αυτός πήδηξε μέσα στην άυλη και άρχισε να κόβει κάθε λογής λαχανικά που έβρισκε. Σύντομα όμως μια ιαχή δονούσε ολόκληρο τον οικισμό. «Κλεφτής – Κλέφτης». Βρήκε τον εαυτό του να τρέχει γεμάτο αγωνία. Ήταν όμως πολύ αδύναμος και δεν μπορούσε να κινηθεί γρήγορα. Μια βροντή από βήματα πίσω του όλο και δυνάμωνε. Ξαφνικά, δακρυγόνα άρχισαν να πέφτουν ολόγυρα.  Σύντομα δυσκολευόταν να αναπνεύσει.  Ένα αβάσταχτο τσούξιμο στο πρόσωπο και στα μάτια τον έριξε κάτω στα τέσσερα. Του ήταν αδύνατο να δει τι συνέβαινε. Ένιωσε ένα τσίμπημα στα οπίσθια του. Έπειτα, μύτες από μπότες συναντούσαν όλο του το σώμα. Διπλώθηκε κάτω για να προστατευτεί. Ευτυχώς για αυτόν σε  δευτερόλεπτα  ένιωσε τις αισθήσεις του να τον εγκαταλείπουν…

          Ξύπνησε. Ήταν πολύ στενάχωρα και σκοτεινά. Κατάλαβε ότι βρισκόταν μέσα σε ένα κιβώτιο. Ήταν ζεστά ντυμένος και ένιωθε χορτάτος. "Η τύχη μου άλλαξε" υπέθεσε.  «Κάποιοι με έσωσαν και τώρα με φυγαδεύουν». Άκουσε γαβγίσματα σκύλων. Είχαν πλησιάσει το κιβώτιο και το μύριζαν. Ξαφνικά το καπάκι άνοιξε και φώτα από δυνατούς φακούς τον τύφλωσαν. 
«Λαθρεπιβάτης» φώναξαν οι άνδρες που τον βρήκαν. Στιβαρά χεριά τον τράβηξαν και τον έσυραν στο κατάστρωμα. «Λαθρεπιβάτης» φώναζαν περισσότερα στόματα τώρα. Ο καπετάνιος, ένας πανύψηλος και γεροδεμένος άνδρας ορθώθηκε μπροστά του. «Τι έχουμε εδώ;» είπε, «ένας λαθραίος».
«Δεν είμαι λαθραίος» απάντησε ο Νίκος. "Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ".
«Στη θάλασσα» φώναξαν οι ναύτες. «Πετάξτε τον στη θάλασσα»
Ο Νίκος ασυναίσθητα έψαξε τις τσέπες του. Ένιωσε χαρτιά μέσα σε αυτές. Έβγαλε μια στοίβα και την κοίταξε με περιέργεια.  Ήταν χαρτονομίσματα, η άξια τους μεγάλη.
«Έχω λεφτά» είπε με ένα τόνο ελπίδας στη φωνή του. «Λεφτά για εισιτήριο. Να, παρ’τα όλα.»
Ο καπετάνιος τα άρπαξε από το χέρι του. Γέλασε, και τα βρόντηξε χάμω. «Άχρηστα» είπε αηδιασμένος και τα έφτυσε. «Καλά, δεν έμαθες ότι το Ευρώ διαλύθηκε; Στη θάλασσα γρήγορα» διέταξε..
Στο πλάι είχαν ήδη σύρει κάτι που έμοιαζε με βατήρα πισίνας. Τον ανέβασαν στη σανίδα που προεξείχε πάνω από τα κάγκελα του πλοίου. Αυτός έντρομος άρχισε να κλαψουρίζει και να τους παρακαλεί.
«Εσείς το κάνατε αυτό» είπε ο καπετάνιος. «Εσύ και οι φίλοι σου. Μπορεί ο Ποσειδώνας να παρέδωσε τα σκήπτρα του στον Άγιο Νικόλαο, μεγάλη η χάρη του, αλλά πάντοτε ήταν θεός της θάλασσας. Ποτέ άλλοτε δεν είχε πνιγεί κόσμος με τον τρόπο το δικό σας. Εσείς τον μετατρέψατε σε θεό του κάτω κόσμου. Και να τος, σε περιμένει στις πύλες του..»
«Δεν μπορείτε να μου το κάνετε αυτό ούρλιαξε. Είμαι ο υπουργός…»
Ένα χτύπημα από κουπί τον αποστόμωσε και τον πέταξε στη θάλασσα. Ζαλισμένος , δυσκολευόταν στη μάχη του με τα παγωμένα κύματα. Για μια στιγμή, για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκε να σταματήσει να κολυμπάει, να γλυτώσει από αυτό το μαρτύριο. Το σχήμα μια βάρκας όμως αναπτέρωσε τις ελπίδες του. Κολύμπησε προς το μέρος της και ύστερα από επίμονες προσπάθειες κατάφερε να σκαρφαλώσει πάνω της. Ξάπλωσε μπρούμυτα εξουθενωμένος. Δεν πρόσεξε όμως ότι δεν ήταν ο μοναδικός επιβάτης. Ένα χτύπημα με ακρίβεια στον αυχένα τον άφησε αναίσθητο.

          Ξύπνησε. Καταράστηκε την στιγμή. Τα βάλε με τον εαυτό του που δεν αφέθηκε στα κύματα: «Πώς ξεγελάστηκα έτσι, πώς νόμιζα ότι θα γλίτωνα». Του ήρθαν στο νου τα λόγια του γιατρού: «Η δικαιοσύνη έχει περάσει στα χέρια των αδικημένων». Είχε  πλέον καταλάβει το μοτίβο. Όταν ξυπνούσε, μια ανάλογη τιμωρία  τον περίμενε, για κάθε αδικία και ακρότητα που είχε διαπράξει.  Και μα το Δια, μα τον Ποσειδώνα, ήταν μεγάλη η λίστα από δαύτες…

 pandaleon

σχόλια (0)

24.10.12

Και εις τον εκφασισμόν, τον ζωονποιόν, τον εκ του Κράτους εκπορευόμενον

Παραφράζοντας ελαφρώς τον Τζορτζ Όργουελ:

"Χθες βράδυ στην τηλεόραση. Όλο ειδήσεις, σε ζωντανή σύνδεση, έδειχνε ένα πλοίο γεμάτο πρόσφυγες που βομβαρδιζόταν κάπου στο Αιγαίο. Οι τηλεθεατές διασκέδαζαν πολύ με τα πλάνα
ενός μελαχρινού, χοντρού ανθρώπου που προσπαθούσε να ξεφύγει κολυμπώντας ενώ ένα ελικόπτερο
τον κυνηγούσε, πρώτα, τον έβλεπες να τσαλαβουτά ειστα νερά σαν δελφίνι, ύστερα, ανάμεσα από τις ριπές των πολυβόλων που έριχναν τα ελικόπτερα, ύστερα γέμισε τρύπες και η θάλασσα γύρω του κοκκίνισε καιβυθίστηκε σαν να μπήκε το νερό απ’ τις τρύπες, οι τηλεθεατές ούρλιαζαν από τα γέλια όταν βυθιζόταν, ύστερα είδαμε μια σωστική λέμβο γεμάτη παιδιά κι ένα ελικόπτερο να αιωρείται από πάνω τους. μια ηλικιωμένη γυναίκα, μπορεί να ήταν Πακιστανή, καθόταν στην πλώρη μ’ ένα αγοράκι περίπου τριών χρονών στην αγκαλιά, το αγοράκι στρίγκλιζε από φόβο και έκρυβε
το κεφαλάκι του στο στήθος της σαν να προσπαθούσε να φωλιάσει μέσα της και η γυναίκα έβαζε τα μπράτσα της γύρω του και το παρηγορούσε, ενώ και η ίδια είχε μελανιάσει από το φόβο. το σκέπαζε συνεχώς όσο περισσότερο μπορούσε, σαν να πίστευε ότι τα χέρια της θα το προστάτευαν από τις σφαίρες, τότε το ελικόπτερο έριζε πάνω τους μια βόμβα είκοσι κιλών με μια τρομαχτική λάμψη και η βάρκα έγινε συντρίμμια. μετά έδειξαν μια θαυμάσια λήψη ενός παιδικού χεριού που εκτοξεύτηκε ψηλά ψηλά στον αέρα..."

 Αυτή είναι μια εικόνα που πολύ σύντομα μπορεί να μην αποτελεί απόσπασμα από βιβλίο του 1948 αλλά την ζοφερή πραγματικότητα. Η ελληνική κοινωνία εκφασίζεται με γοργούς ρυθμούς και ο κύριος φορέας αυτού του εκφασισμού είναι το κράτος, τόσο στο ιδεολογικό πεδίο, όσο και στο πρακτικό. Οι αναφορές σε υγειονομικές βόμβες, η υπόθεση με τις οροθετικές ιερόδουλες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης,  τα πογκρόμ κατά μεταναστών με τον  "Ξένιο Δια" και ο μεγάλος ρατσισμός που προωθείται σε κάθε μορφή της δημοσιάς διοίκησης όπως η υπόθεση των νηπιαγωγείων. Το ερώτημα είναι γιατί προχωρεί το κράτος στον εκφασισμό της κοινωνίας;

Καταρχήν, μπορεί τα μνημόνια να λειτουργούν ως εργαλείο κοινωνικού έλεγχου, μεσώ του σοκ των μέτρων να χειραγωγούν την κοινωνία, όμως δεν είναι αρκετά. Για να επέλθει ολοκληρωτικά ο κοινωνικός κανιβαλισμός χρειάζεται η άνθρωποι να αποκτηνωθούν. Μόνο έτσι θα τους φαίνεται φυσική η καταστροφή ολόκληρων κομματιών της κοινωνίας. Μόνο αν ο άνθρωπος φτάσει στην κατάσταση του ζώου θα μπορεί να επιτρέψει την νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που προωθείται. Το ότι εκφασίζεται η κοινωνία δεν σημαίνει οτι έχουν οι κρατούντες στο μυαλό τους μια φασιστική δικτατορία. Ο εκφασισμός της κοινωνίας μπορεί να προωθήσει σε μεγάλο βαθμό οικονομικές πολιτικές θανατηφόρας λιτότητας.

Η οικονομική κρίση που ζούμε είναι παγκόσμια, βαθιά συστημική. Ο καπιταλισμός, η ελληνική αστική τάξη και το πολίτικο της προσωπικό θέλουν να να αποτινάξουν από πάνω τους την ευθύνη για την κρίση και να βρουν το εύκολο εξιλαστήριο θύμα, τους "λαθρομετανάστες". Επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τους πραγματικούς θύτες των δεινών της και να την στρέψουν ενάντια στο πιο ευπαθές κομμάτι του πληθυσμού μένοντας ανενόχλητοι να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.

Επιπλέον, στοχοποιώντας τους "λαθρομετανάστες", επιχειρείται το μάντρωμα της μικροαστικής τάξης. Ο μικροαστός, η ενσάρκωση του "homo economicus", εξατομικευμένος και δίχως ταξική συνείδηση, είναι πιο ευκολοκυβέρνητος άνθρωπος. Όμως αυτός ο έλεγχος των κυβερνώντων πάνω του χάθηκε με τα λουκέτα στα μαγαζιά, τα χαράτσια, τους φόρους και την φτωχοποίηση μεγάλου πληθυσμού των πόλεων. Έτσι μέρος αυτών, εκφράστηκε μέσα από το κίνημα των αγανακτισμένων αμφισβητώντας την μέχρι τώρα εξουσία των από πάνω. Η ριζοσπαστικοποίηση αυτή κομματιών της μεσαίας τάξης αποτελεί ένα μεγάλο κλυδωνισμό στην λειτουργία τους συστήματος, που έχει αγγίξει τα όρια του. Ο φασισμός απευθύνεται στα λυσσασμένα μικροαστικά στρωματά, οπότε εκφασίζοντας την μικροαστό καταφέρνουν να ανακτήσουν τον έλεγχο πάνω του στρέφοντας την μήνιν του ενάντια στους πιο εξαθλιωμένους ανθρώπους.

Πίσω από την κρατική επίθεση στους μετανάστες κρύβεται ενός νέου τύπου ρατσισμός, στην βάση του οικονομικός. Όπως στην Ευρώπη έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι Έλληνες είναι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση της Ευρωζώνης και θα πρέπει να αποχωρήσουν από το ευρώ, έτσι και στην χώρα μας καλλιεργείται η άποψη ότι οι μετανάστες είναι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση και η μόνη λύση είναι να τους στείλουμε από κει που 'ρθαν. Πάντα στον ρατσισμό για τα δικά μας τα δεινά φταίει ο άλλος. Ο άλλος όμως σε αυτή την περίπτωση έχει οικονομική υπόσταση, είναι ο άλλος του Κεφαλαίου. Και ποιος είναι ο άλλος του Κεφαλαίου;. Αυτός που βρίσκεται εκτός της παραγωγικής διαδικασίας, που δεν προσφέρει υπεραξία στους πλουσίους, που τους είναι εντελώς άχρηστος. Σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων βρίσκονται οι άνεργοι Έλληνες και μετανάστες. Είναι πασιφανές ότι οι μετανάστες είναι πιο εύκολος στόχος, χωρίς να σημαίνει αυτο ότι οι Έλληνες άνεργοι θα μείνουν στο απυρόβλητο...

Η εποχή μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή πριν 10 χρονιά. Δεν ζούμε πλέον στην "ισχυρη"  Ελλάδα του εκσυχρονισμού και των ολυμπιακών αγώνων. Εκείνη την εποχή οι μετανάστες ήταν πολύ χρήσιμοι για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Τώρα όμως είναι ένα περίσσευμα που για την αστική τάξη πρέπει να εξαφανιστεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις που ήθελαν τους μετανάστες να εργάζονται με μισθούς πείνας σε ιδιότυπες οικονομικές ζώνες η στρατόπεδα εργασίας δεν βρήκαν πάτημα στα σχέδια των κυβερνήσεων. Μπορεί να υπάρχουν φτηνά εργατικά χέρια αλλά δεν υπάρχουν και ούτε θα υπάρξουν επενδύσεις. Το αντίθετο μάλιστα. Για να μπει η οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης θα πρέπει να καταστραφούν κι αλλά κεφάλαια, να χαθούν χιλιάδες ακόμη θέσεις εργασίας. Ο αριθμός των ανέργων έχει ξεφύγει κατά πολύ από τον αριθμό που είναι χρηστικός στο καθεστώς ως μπαμπούλας, για να είναι πιο εφικτή η επίθεση στους μισθούς και στα εργατικά δικαιώματα.

Στην Ελλάδα οι άνεργοι, Έλληνες και ξένοι αποτελούν πλέον ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Αν αυτή η μάζα, συνειδητοποιήσει την δύναμη της και εξεγερθεί το σύστημα θα βρεθεί σε δεινή θέση. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που εκφασίζεται η κοινωνία, αυτός είναι ο κύριος λόγος που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα οι μετανάστες. Το κράτος θέλει να τους διώξει  αλλά είναι ανήμπορο να το πράξει. Για αυτό αφήνει ελεύθερες τις δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών δημιουργώντας μια πρωτοφανή τρομοκρατία με σκοπό να τους αναγκάσει να φύγουν από μονοί τους. Έτσι όμως δίνεται η ευκαιρία στην φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής να έχει πολιτική υπόσταση και να επεμβαίνει στην ελληνική κοινωνία με καταστρεπτικές συνέπειες....




σχόλια (0)

8.7.12

Τσακίστε τον φασισμό και την καπιταλιστική μήτρα που τον γεννά

Σύμφωνα με την μυθολογία, όταν γεννήθηκε ο Ηρακλής, η Ήρα έστειλε 2 φίδια για να τελειώσουν τον 8 μηνών ήρωα. Στην σκληρή πραγματικότητα, τώρα που γεννιούνται οι συνθήκες για την ανατροπή του συστήματος, το αυγό του φιδιού, που το κρατούσαν κρυφά στον κόρφο τους οι αστοί, έχει επωαστεί και το ερπετό είναι καθ οδόν για να πνίξει την εν δυνάμει επανάσταση. Το όνομα αυτού; Φασισμός ή αλλιώς, Xρυσή Aυγή...
Το 7% της Xρυσής Aυγής στις εκλογές του Μαΐου σόκαρε την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου. Όμως αυτό το σοκ είναι εντελώς ψεύτικο, γιατί όλοι είχαν επίγνωση του τί συνέβαινε, απλώς δεν ήθελαν να το παραδεχθούν. Το κυριότερο όμως είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών αλλά και της κοινωνίας δεν έχει ιδέα τί σημαίνει φασισμός.

Ο πατέρας του φασισμού, ο Μουσολίνι, περιέγραψε το δημιούργημά του ως «την συνένωση εταιρικής και κρατικής δύναμης». Με άλλα λόγια, στόχος του φασισμού είναι ότι και του νεοφιλελευθερισμού: Να γίνουν οι επιχειρήσεις κυβέρνηση. Διαφωνούν στον τρόπο που θα γίνει αυτό. Για τον φασισμό κάτι τέτοιο είναι εφικτό μέσω ενός μαζικού μικροαστικού κινήματος που θα επιβληθεί στην εργατική τάξη τσακίζοντας τις οργανώσεις και τους τρόπους αντίδρασής της. Μετά από αυτό οι επιχειρηματίες θα μπορούν να επιβάλλουν τους όρους τους πάνω στους χωρίς δικαιώματα εργάτες με αποτέλεσμα τα κέρδη μέσω της εκμετάλλευσής τους να φτάσουν στο ανώτατο τους σημείο...

Το σύστημα βασίζει την ομαλότητά του στην μικροαστική τάξη που βρίσκεται στο μέσο της καπιταλιστικής πυραμίδας. Προσφέρει τάξη και ασφάλεια στους μικροαστούς και έτσι εξασφαλίζει τάξη και ασφάλεια για το ίδιο. Η δημοκρατία και μια οικονομική άνεση, τους είναι αρκετά. Όμως η οικονομική κρίση έφερε λουκέτα σε καταστήματα και απολύσεις. Και η πολιτική κρίση απογυμνώνει την δημοκρατία και δείχνει ότι πίσω από αυτήν βρίσκεται η δικτατορία των αγορών, των τραπεζών και των κεφαλαίων. Η κοινωνία των ιδιωτών καταρρέει και το κράτος εμφανίζεται ως εχθρός. 

Οι μικροαστοί βγήκαν μαζικά στους δρόμους, πέρυσι το Μάιο, και μαζί με τους εργαζόμενους δημιούργησαν το κίνημα των αγανακτισμένων, αμφισβητώντας την εξουσία των από πάνω και ζητώντας μια βαθιά πολιτική μεταρρύθμιση: Την άμεση δημοκρατία. Οι από πάνω πλέον δεν μπορούν να κυβερνήσουν με τον παλιό τρόπο και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν με τον παλιό τρόπο. Ο φασισμός εμφανίζεται στο προσκήνιο γιατί το κράτος πλέον βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω του κόσμου που κατέβηκε στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 08, την 5η Μάη του 10, τον Ιούνιο του 11 και τον Φεβρουάριο του 12. Το σύστημα ένιωσε να χάνει το σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια του οπότε είναι ζήτημα επιβίωσης του να στρέψει την δυσαρέσκεια της μικροαστικής τάξης εναντίον του προλεταριάτου.

Πως όμως μπορεί να γίνει αυτό; Οι μικροαστοί κατά τον Έσσε είναι πλάσματα με αδύνατες ορμές, αγχώδη και φοβισμένα μπροστά σε κάθε απαίτηση θυσίας, ευκολοκυβέρνητα. Για αυτό το λόγο αντικατέστησαν την δύναμη με την πλειοψηφία, την βία με τον νόμο, την ευθύνη με την ψηφοφορία. Η μικροαστική τάξη, έχει μια ιδιότυπη ψυχολογία: Μίσος για τους από πάνω και για τους από κάτω. Προς τους αστούς δεν πρόκειται ακριβώς για μίσος, αλλά για φθόνο. Κάθε μικρομεσαίος θα ήθελε να έχει εργοστάσιο όπου θα δούλευαν άλλοι γι’ αυτόν. Στην ουσία ζηλεύει αυτά που έχουν οι άλλοι. Προς τα από κάτω όμως το μίσος του συνδυάζεται με απέχθεια. Συνήθως όταν βλέπει κάποιον εξαθλιωμένο, για παράδειγμα έναν πεινασμένο μετανάστη, δεν νιώθει οίκτο, αλλά αποστροφή. Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να ήταν στην θέση του. Η οικονομική κρίση, εξαφανίζει ολόκληρα στρώματα μικροαστών, και ο φασισμός έρχεται να τους δείξει ότι για να μείνουν όρθιοι πρέπει να πατήσουν πάνω στην εργατική τάξη, μέσω ακραίας και ρατσιστικής προπαγάνδας ενάντια στους εξαθλιωμένους. Και όμως, όταν προλεταριοποιείται ο μικροαστός, η στροφή του προς αυτόν που φαίνεται δυνατός μαχαιρώνοντας αδυνάτους και χτυπώντας γυναίκες ζωντανά στην τηλεόραση, είναι πιο ελκυστική από την στροφή προς την επαναστατικότητα των αδυνάτων και των καταπιεσμένων. Οπότε πριν αρχίσει κάποιος να αποδίδει ευθύνες αριστερά και δεξιά, ο κύριος λόγος που στράφηκε ο κόσμος στην Xρυσή Aυγή είναι η παρακμή του καπιταλισμού.

Κυκλοφορεί η άποψη ότι στην άνοδο των ποσοστών της Χρυσής Αυγής δεν έπαιξε ρόλο η προεκλογική ατζέντα που έβαλε τους μετανάστες στο επίκεντρο, γιατί τα κόμματα εξουσίας είχαν κοινές θέσεις με αυτές της Χρυσής Αυγής, οπότε οι ψήφοι θα μοιράζονταν εξίσου. Αυτή η άποψη είναι εντελώς λανθασμένη. Η αντιμεταναστευτική υστερία ήταν βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής, όπως ήταν βούτυρο στο ψωμί του ΛΑΟΣ στις ευρωεκλογές του 2009 που κατέβηκε με την ίδια ατζέντα. Όμως οι υπάρχουσες δυσμενέστερες οικονομικές συνθήκες στρέφουν τον κόσμο σε πιο ακραίους σχηματισμούς. Ναι υπήρχαν στιγμές που ένας χρυσαυγίτης από τον Χρυσοχοΐδη ξεχώριζε μόνο από την κόμη, γιατί οι θέσεις του υπουργού των ταγμάτων προστασίας του πολίτη ταυτίζονταν με αυτές της ναζιστικής συμμορίας. Και ο κόσμος προτίμησε κάποιον φαινομενικά αντισυστημικό από κάποιον καμένο αστό πολιτικό που είχε το θράσος να ομολογήσει ότι δεν διάβασε το μνημόνιο που ψήφισε. Ο αυθεντικός φασίστας φαντάζει καλύτερος από τον ιμιτασιόν φασίστα. Για την ιστορία η Χρυσή Αυγή διαφώνησε με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γιατί κατά την γνώμη της αποτελούσαν προεκλογικό τρικ. Δεν διαφώνησε από ουμανισμό. Θέση της είναι ότι οι μετανάστες θα πρέπει να φύγουν κλωτσηδόν από την χώρα άμεσα. Οπότε η ιστορία με τους λαθρομετανάστες, τα γκέτο και τις οροθετικές ιερόδουλες που απειλούν την ελληνική αγία οικογένεια έστειλε μαζικά ψηφοφόρους στους κόλπους της Χρυσής Αυγής. Η πολιτική ατζέντα της προεκλογικής περιόδου αποτέλεσε νομιμοποίηση των θέσεών της.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο Χρυσοχοΐδης αλλά και άλλοι κατηγορούν την αριστερά ότι αύξησε την δύναμη της συμμορίας του Μιχαλολιάκου με την πολιτική της στο μεταναστευτικό. Τι θα έπρεπε δηλαδή να κάνει η αριστερά; να αφήνει τους μετανάστες στο έλεος της κρατικής και της παρακρατικής βίας; Να ζητάει πιο ανθρώπινες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Να αφήνει τους μετανάστες να λιμοκτονούν; Ή να πετροβολάει τις οροθετικές ιερόδουλες; Αν προσθέσουμε και τις κατηγορίες για υπερβολική φιλανθρωπία και ουμανισμό καταλήγουμε σε χυδαία επιχειρήματα...

Ένα σημείο που διαφεύγει κυρίως στις αναλύσεις των αριστερών είναι ότι, όσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό στην ιδία πρόταση, η Χρυσή Αυγή άσκησε κοινωνικό έργο! Κυρίως στον τομέα της ασφάλειας. Κάτι που την έκανε να φαίνεται συμπαθής στον κόσμο. Οι ευθύνη της αριστεράς έγκειται στο ότι δεν έχει δημιουργήσει τις κοινωνικές δομές που μπορούν να ανακουφίσουν τον κόσμο από την κρίση. Αυτό οφείλεται τόσο στην αδράνειά της, όσο και στην άποψη για την μη λήψη διαχειριστικών μέτρων, ειδικά αν επρόκειτο για πρωτοβουλίες των δήμων. Αυτήν τη στιγμή θα έπρεπε να υπάρχουν εργατικά κοινωνικά ιατρεία, νοσοκομεία, μαγειριά, παντοπωλεία κτλ. σε κάθε γειτονιά και όχι μόνο σε σποραδικές καταλήψεις. Σοσιαλιστικές δομές δεν είναι μόνο τα εργατικά συμβούλια...

Επίσης διαφαίνεται ότι η Χρυσή Αυγή θερίζει την αγανάκτηση του κόσμου απέναντι στους εργατοπατέρες και τον εκφυλισμένο συνδικαλισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Το σίγουρο είναι ότι η Χρυσή Αυγή θα επιχειρήσει όχι μόνο να απαλλαγεί ο τόπος από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές αλλά και από τον συνδικαλισμό τον ίδιο. Προς το παρόν δεν έχει βάλει το χέρι της σε αυτό το θέμα. Στόχος μας θα πρέπει να είναι να σπάσουμε την εξάρτηση της αριστεράς από τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές, να τους απομονώσουμε αλλά και να αναδείξουμε τον συνδικαλισμό, να τον αναβαθμίσουμε με αυτά τα ταξικά στοιχεία που θα τον μετατρέψουν σε βασικό όπλο στη μάχη απέναντι στο σύστημα και όχι απλώς μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης της εργατικής μας δύναμης.

Πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον φασισμό; Σίγουρα θα πρέπει να δούμε τι έχει αποτύχει σήμερα αλλά και στο παρελθόν ώστε να μην το επαναλάβουμε. Κατά την προεκλογική περίοδο υπήρξε μια υστερία από τον αριστερό και τον αναρχικό χώρο κατά της Χρυσής Αυγής: “Είναι ναζιστές, είναι μισογύνηδες, είναι ρατσιστές, είναι αμόρφωτοι, είναι τραμπούκοι”. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ούτε καν αν περιγράφαμε την Χρύση Αυγή έτσι όπως την γνωρίζαμε: στο άκουσμα της φράσης «έρχονται χρυσαυγίτες» ήσουν προετοιμασμένος να μαχαιρωθείς. Κανείς δεν συγκινήθηκε ακόμη και αν αναδεικνύαμε την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση… Μια άλλη θέση που προτείνεται από την ρεφορμιστική αριστερά είναι να απαιτήσουμε από το κράτος να βγει η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου. Αν το καταφέρει η αριστερά αυτό θα βγάλει μόνη της τα μάτια της γιατί θα δώσει το άλλοθι στο κράτος να φτιάξει μια νομοθεσία που θα χρησιμοποιηθεί πρωτίστως  ενάντια στις αριστερές, αναρχικές και εργατικές οργανώσεις.

Σίγουρα προς το παρόν δεν υπάρχει ένα μαζικό φασιστικό κίνημα. Και η αστική τάξη, πάλι προς το παρόν, στην πλειοψηφία της, δείχνει να μην ρίχνει το βάρος της σε μια νεοναζιστική «λύση».  Όμως δεν θα πρέπει να επαναπαυτούμε γιατί και οι δυο αυτοί παράγοντες μπορούν αλλάξουν άρδην. Στη Γερμανία του '30 κάτι τέτοιο συνέβη εντός 4 χρόνων. Η Χρυσή Αυγή τώρα αρχίζει να εισέρχεται στην ακμή της. Από τις 440.000 ψήφους, ένας στους χίλιους να οργανωθεί στις τάξεις της, θα δυναμώσει παρά πολύ. Ήδη ο Μιχαλολιάκος φαντασιώνεται τις ψήφους που πήρε να αποτελούν μεραρχίες αντίστοιχες των SS του Χίτλερ.  Και το μήνυμα των εκλογών της 17ης Ιούνη ήταν ξεκάθαρο: Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση με ναζιστικό παρακράτος. Όπου δεν φτάνει το χέρι του Σαμαρά θα φτάνει του Μιχαλολιάκου. Και το παρακράτος που σκότωσε τον Λαμπράκη θα μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά στο παρακράτος που θα γνωρίσουμε από τους ναζιστές που θεωρούν το μαχαίρωμα κάποιου ανθρώπου παιχνίδι. Από την άλλη η αστική τάξη με καμένο το χαρτί των αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ), σε περίπτωση αποτυχίας μιας αριστερής διαχείρισης της κρίσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να κλείσει το μάτι της  στους φασίστες.

Τι κάνουμε; Οι κυρίως αναρχικής προέλευσης αντιφασιστικές ομάδες  που αντιμετώπιζαν τους φασίστες στο δρόμο έχουν φτάσει στα όριά τους. Ο κύριος λόγος είναι ότι βρίσκονται αποκομμένες από την υποστήριξη των μαζών. Από την άλλη η δημιουργία ενός υπερταξικού «λαϊκού» μετώπου ή  δημοκρατικού μετώπου θα αποτύχει όπως απέτυχε στο παρελθόν. Αφενός ο φασισμός δεν είναι μια απλή χούντα, αλλά μια αντεργατική, ρατσιστική, μισογύνικη και μισάνθρωπη καταστροφική αντεπανάσταση. Αφετέρου το λαϊκό μέτωπο αποπροσανατολίζει την εργατική τάξη από τον κύριο στόχο της, την επανάσταση. Η πάλη ενάντια στον φασισμό είναι πάλη ενάντια στον καπιταλισμό που γεννάει τον φασισμό... έτσι, η απειλή του φασισμού δεν αλλάζει τον τρόπο μάχης απέναντι στον καπιταλισμό, απλώς τον κάνει πιο επιτακτικό. Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας. Αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση της τάξης. Μια οργανωμένη και ενωμένη εργατική τάξη που θα κινητοποιήσει τις μεσαίες τάξεις κάτω από την ηγεσία της δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Και προς τα πού θα στραφούμε; Το πρόβλημα δεν είναι η εκλογική ενότητα της αριστεράς αλλά η ενότητα της εργατικής τάξης. Πάνω από όλα πρέπει να μπει η δημιουργία του Ενιαίου Μετώπου των Εργατών. Και για να επιτευχθεί αυτό πρέπει οι οργανώσεις των αναρχικών και της αριστεράς να πασχίσουμε για την ενότητα στην δράση. Γιατί αν δεν ματώσουμε, μεταφορικά, για την κοινή δράση τότε θα ματώσουμε κυριολεκτικά από τις λεπίδες των φασιστών. Μέσα από την ενότητα στη δράση θα μπορεί να ενωθεί η εργατική τάξη ως ένα σύνολο, με τις διαφορετικές της οργανώσεις να παραμένουν ως έχουν, χτίζοντας τα όργανά της, τα εργατικά συμβούλια. Ένα πρώτο όργανο του Ενιαίου Μετώπου, μπορεί να αποτελέσει η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Εργατών (http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/). Ένα τέτοιο κέντρο μπορεί να λειτουργήσει μόνο με άμεση δημοκρατία, χωρίς γραφειοκράτες, μακρυά από παραγοντισμούς και μικροπολιτικά παιχνίδια τα οποία αποτελούν τα καρκινώματα της αριστεράς.

Παράλληλα πρέπει να επιτευχθεί η ενδυνάμωση της εργατικής τάξης με ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτό όχι μόνο θα προσδώσει αυτοπεποίθηση στο εργατικό κίνημα κάνοντάς το πιο αποτελεσματικό αλλά και θα φέρει και τις μάζες στο πλευρό του. Στόχος των εργατών θα πρέπει να είναι η κατάληψη της εξουσίας, με την εγκαθίδρυση της Εργατικής Εξουσίας, της δημοκρατίας των εργατικών συμβουλίων. Αλλά άμεσα θα πρέπει να συσταθούν και αντιφασιστικές επιτροπές, εργατικές ομάδες περιφρούρησης και άμυνας, για την αναμέτρηση με τους φασίστες στους δρόμους. Όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό, τόσο πιο εύκολα θα αποθαρρυνθούν τα νέα μέλη της Χρυσής Αυγής με αποτέλεσμα ακόμη και να αποχωρήσουν.

Η ημέρα που νικήθηκε ο Χίτλερ έχει αποτυπωθεί μέσα από μια φωτογραφία. Την κόκκινη σημαία να κυματίζει πάνω από τα ερείπια της διαλυμένης Ευρώπης. Μπορεί ο Χίτλερ να ηττήθηκε, αλλά δεν πέθανε οριστικά και ο φασισμός ούτε η καπιταλιστική μήτρα που τον γεννά. Επιστρέφει σήμερα για να επαναλάβει το καταστροφικό του έργο. Όπως ο Ηρακλής έπνιξε με τα δυο του χεριά τα φίδια, έτσι και εμείς αυτή τη φορά θα πρέπει να είμαστε γρήγοροι και αποτελεσματικοί ώστε η κόκκινη σημαία να κυματίζει όχι πάνω από ερείπια, αλλά πάνω από μια ανθρώπινη κοινωνία δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από ανθρώπου, πάνω από μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε παρά μόνο τον εαυτό μας. Η πλειοψηφία της φασιστικής μάζας αποτελείται από ανθρώπινη σκόνη. Στα στήθη των βασανισμένων εργατών να δυναμώσουμε την πνοή που θα σκορπίσει αυτή τη σκόνη.

σχόλια (0)

30.5.12

Η ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και άλλες μυθοπλασίες

Δυο από τις έννοιες που έχουν φορεθεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με την εμφάνιση της κρίσης είναι η "ανάπτυξη" και η "ανταγωνιστικότητα". Η ανάπτυξη έκανε πρώτη την είσοδο της στο λεξιλόγιο μας από τις εκλογές του 2009 κιόλας με την πολυπόθητη πράσινη ανάπτυξη του Πασόκ. Η ανταγωνιστικότητα παρουσιάστηκε λίγο αργότερα, και θεωρείται ως προϋπόθεση για την έλευση της ανάπτυξης που θα μας βγάλει από την κρίση, θα λύσει το πρόβλημα του χρέους και θα επαναφέρει την Ελλάδα στην ισχυρή θέση που κατείχε πριν 10 χρόνια. Η μήπως όχι;

Η έννοια της ανάπτυξης φωλιάζει σε όλα τα χείλη όλων των πολίτικων αποχρώσεων. Ανάπτυξη έπειτα από επανεκκίνηση της οικονομίας, πράσινη ανάπτυξη, ανάπτυξη σχεδίου Μάρσαλ, Ισλανδική ανάπτυξη, κρατικοδίαιτη ανάπτυξη κινέζικου τύπου και πάει λέγοντας. Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να δώσει διέξοδο από την κρίση. Καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να λύσει τον γόρδιο δεσμό που ονομάζεται εθνικό χρέος.

Ένα διαφημιστικό της Νέας Δημοκρατίας για τις εκλογές του 2007 διατυμπάνιζε εν μεσώ ασυγκράτητης υπερηφάνειας ότι η ανάπτυξη ήταν της τάξης  του 4,3 %. Ναι ναι, μόλις ένα χρόνο πριν την κρίση είχαμε τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Και μόλις 2 χρόνια μετά ύφεση ... Και θα περίμενε κάνεις οτι τα χρόνια της ανάπτυξης το χρέος θα μειωνόταν. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν έγινε παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες δημιουργικής λογιστικής και των swaps με την Goldman Sachs. Αληθεύει οτι ανάπτυξη εποχής Σημιτη και Καραμανλή ήταν πλαστή βασισμένη σε δάνεια και οι δείκτες αφορούσαν μόνο τους βιομηχάνους και τις τράπεζες και όχι τον απλό λαό. Όμως και μόλις πριν λίγο η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν υπερηφανευόταν ότι σύναψε το μεγαλύτερο δάνειο που έχει δοθεί πότε; Τώρα η πολιτική της λιτότητας δεν είναι αυτή που θα φέρει ανάπτυξη σύμφωνα με τα λεγόμενα τους; Τα πράγματα είναι άπλα. Το χρέος είναι τόσο δυσβάσταχτο που καμιά φρούδα ελπίδα ανάπτυξης δεν μπορεί να το κάνει βιώσιμο, πόσο μάλλον να το εξαφανίσει.

Προϋπόθεση για την έλευση της ανάπτυξης είναι να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα. Το σενάριο λέει ότι αν η χώρα γίνει πιο ανταγωνιστική, θα έρθουν επενδύσεις που αυτές με την σειρά τους θα φέρουν ανάπτυξη, περισσότερα έσοδα για το κράτος άρα λιγότερο χρέος. Και σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, η ανταγωνιστικότητα έχει μόνο έναν δρόμο: την μείωση των μισθών. Ισχύει όμως;

Μια κλεφτή μάτια στα στατιστικά περί ανταγωνιστικότητας του World Economic Forum αρκεί για να βγάλεις τα αντίθετα συμπεράσματα. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 90η θέση. Συμφωνα με την εκθεση του 2011/2012 το μεγαλύτερο ατού μιας χώρας για να έχει ανταγωνιστικότητα είναι η πρόσβαση στην εκπαίδευση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Δυο λέξεις μόνο: Διαμαντοπουλου και Λοβερδος ... Την ώρα που θέλουν να μειώσουν τους μισθούς στα επίπεδα Βουλγαρίας για να έχουμε ανταγωνιστικότητα, την ίδια ώρα εξαφανίζουν κάθε έννοια δημόσιου σχολείου και νοσοκομείου. Οι φωτοτυπίες, τα  λουκέτα σε σχολειά, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, τα γενόσημα φάρμακα, οι ελλείψεις στα χειρουργεία και τα χαράτσια στα εξωτερικά ιατρεία δεν πρόκειται να φέρουν ανταγωνιστικότητα. Απλά τα πράματα.

Τα έξι πιο αρνητικά στοιχειά για την προσέλκυση επενδυτών στην Ελλάδα, πάντα σύμφωνα με την έκθεση, είναι κατα σειρά: η γραφειοκρατεία (22,1%), η πρόσβαση στην χρηματοδότηση (13,8%), η διαφθορά (13%), οι φορολογικοί νόμοι (11,8%), η άστατη πολιτική (10,6%) και το ύψος της φορολόγησης (8,5%). Όλα μαζί αποτελούν το 79,5% των προβλημάτων μου μαστίζουν την ελληνική ανταγωνιστικότητα και όμως δεν υπάρχει ούτε μισό βήμα για την λύση αυτών των προβλημάτων. Επιμένουν ότι θα έρθει ανταγωνιστικότητα μόνο μειώνοντας τους μισθούς.

Οι μισθολογικοί κανόνες της χώρας αποτελούν μόνο το 8,2 % των προβλημάτων ανταγωνιστικότητας. Στόχος ομως των Ευρωπαίων άλλα και των κομμάτων της συγκυβέρνησης είναι οι μισθοί να φτάσουν τα 150 Ευρώ, επίπεδα Βουλγαρίας. Μα η Βουλγαρία βρίσκεται μόλις στην 74η θέση της παγκόσμιας κατάταξης. Μάλιστα όταν άνοιξε η συζήτηση αυτή, η Ελλάδα βρισκόταν μόλις 12 θέσεις κάτω απο την Βουλγαρία. Στόχος τους είναι να υπάρξει ένας απίστευτος κοινωνικός κανιβαλισμός, γιατί; Για να ανεβεί η Ελλάδα λίγες θέσεις στον πινάκα κατάταξης της ανταγωνιστικότητας. Και θα έχει αυτή η θυσία αντίκρισμα; Κανένα απολύτως είναι η απάντηση. Η ανεργία στην Βουλγαρία είναι κοντά στο 19% και σύμφωνα με τον πρόεδρο της χώρας οι μισθοί κρατιούνται επίτηδες στα χαμηλότερα επίπεδα για την προσέλκυση επενδυτών. Οι επενδύτες όμως είναι άφαντοι και η ανάπτυξη όνειρο απατηλό.

Για να δούμε όμως τι έχουν στο μυαλό τους πρέπει να ρίξουμε μια ακόμη ματιά στον πίνακα με τα στοιχεία. Στο νούμερο 40 της κατάταξης, πολύ πιο πάνω από την Ελλάδα, βρίσκεται ο επίγειος παράδεισος της ... Τυνησίας. Ναι ναι, η χώρα από όπου άρχισαν οι επαναστάσεις στην Αραβία, η χώρα που τα τρόφιμα αυξήθηκαν εν μια νυκτί 30% και που οι λιμοκτονούντες πτυχιούχοι αυτοπουρπολούνται ειναι χώρα ανταγωνιστική!!!. Αυτό θέλουν να μας κάνουν; Ας μας κάνουν, να διώξουμε και εμείς επιτέλους του ντόπιους Μπεν Άλι και τους Μουμπάρακ.

Στην κορυφή της λίστας με τις πιο ανταγωνιστικές χώρες βρίσκεται σταθερά η Ελβετία. Θα περίμενε κανείς ότι αν η ανταγωνιστικότητα είναι ο νούμερο ένα παράγοντας για επενδύσεις, η Ελβετία έπειτα από μια πανσπερμία επενδύσεων θα έπρεπε να είναι η βιομηχανική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει γιατί δεν γίνονται επενδύσεις ούτε και στην πιο ανταγωνιστική χώρα του κόσμου. Γιατί;

Η απάντηση ξεκινάει από την σωστή κατανόηση της κρίσης. Πέντε χρόνια μετά την εμφάνιση της, οι απόψεις ακόμη διίστανται. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες: Για την κρίση φταίνε οι Μασόνοι και οι Εβραίοι (Χρυσή Αυγή), οι απεργίες (ΝΔ), οι δημόσιοι υπάλληλοι (Πασόκ), η παγκοσμιοποίηση που θέλει να βλάψει την Ελλάδα και την Ορθοδοξία (Ανεξάρτητοι Ελληνες). Υπάρχουν απόψεις ότι είναι μια απλή κυκλική κρίση του συστήματος (ΚΚΕ), μια μπόρα που θα περάσει. Διάφοροι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κρίση, είναι μια τραπεζική συνωμοσία που έχει βάλει στο μάτι της Ελλάδα, ή ακόμα για μερικούς άλλους ένα πρόσχημα των καπιταλιστών για να πάρουν αντιλαϊκά μέτρα (Ανταρσύα).

Υπάρχει μια γενική αγνόηση της πραγματικότητας. Η καπιταλιστική κρίση είναι μια παγκόσμια δομική κρίση του συστήματος. Εμφανίστηκε ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, πέρασε στις τράπεζες με την φούσκα των ενυπόθηκων δανείων, από εκεί στους προϋπολογισμούς των κρατών με τα δημοσιονομικά χρέη. Όμως η κρίση  υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων δεν έχει υποχωρήσει, είναι ακόμη εδώ και είναι ο λόγος που δεν γίνονται επενδύσεις όχι μόνο στις ανταγωνιστικότερες χώρες, αλλά και σε χώρες με σχεδόν ανύπαρκτους βασικούς μισθούς.

Τι σημαίνει όμως  κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων; Το καπιταλιστικό σύστημα πλέον δεν αφήνει περιθώρια κέρδους μέσω των επενδύσεων. Έτσι οι καπιταλιστές μην έχοντας που να επενδύσουν στην βιομηχανία, καταθέτουν τα χρήματα τους στις τράπεζες ή επενδύουν σε χρηματοπιστωτικά προϊόντα που μπορούν να αποφέρουν άμεσο κέρδος. Έτσι δημιουργείται η κρίση υπερσυσσώρευσης πλασματικού κεφαλαίου και οι τραπεζικές φούσκες.

Ο μύθος περί ιδιωτικής πρωτοβουλίας έχει πλέον καταρρεύσει. Η καπιταλιστές πήραν την ιδιωτική πρωτοβουλία να μην επενδύσουν τα χρήματα τους διότι δεν θα τους αποφέρουν κέρδος. Έτσι δημιουργήθηκε η οικονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα. Πρέπει πλέον να γίνει μετάβαση από την ιδιωτική πρωτοβουλία στην κοινωνική πρωτοβουλία, για να καλυφθούν οι ανάγκες της κοινωνίας και όχι το κέρδος του κάθε ιδιώτη. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να αλλάξουν οι συσχετισμοί της κοινωνίας και μια άλλη τάξη να πάρει στα χέρια της την εξουσία. Η εργατική τάξη, η οποία διαγράφοντας μονομερώς το χρέος, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και την βιομηχανία, θα φέρει σοσιαλιστική ανάπτυξη, ανάπτυξη για τους πολλούς και όχι τους λίγους, ανάπτυξη από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.

posted by pandaleon

σχόλια (0)

1.5.12

Αλήθειες και ψέματα για το μοντέλο της Ισλανδίας

Η Ισλανδία που χρεοκόπησε το 2008, σήμερα έχει αναβαθμιστεί από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης και έχει επιστρέψει στις αγορές ενώ παράλληλα εμφανίζει ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2% την στιγμή που ο μέσος όρος της ευρωζώνης είναι μικρότερος του 1,6%. Έτσι δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως το οικονομικό θαύμα της Ισλανδίας είναι το ιδανικό παράδειγμα και για την διέξοδο της Ελλάδος από την οικονομική κρίση. Στους υποστηριχτές του Ισλανδικού μοντέλου συμπεριλαμβάνεται και μια μεγάλη μερίδα της αριστεράς -κοινοβουλευτικής και μη- η οποία ερμηνεύει τις ισλανδικές μεταρρυθμίσεις ως εφαρμογή των πολιτικών της προγραμμάτων και τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν ληφθεί ως εν δυνάμει αντικαπιταλιστικά. Είναι όμως έτσι;

Πριν βιαστούμε να αναδείξουμε την Ισλανδία σε μια Κούβα της Σκανδιναβίας ας δούμε την φύση και τις ιδιαιτερότητες της Ισλανδικής κρίσης αλλά και τα “αντικαπιταλιστικά” μέτρα τα οποία ελήφθησαν. Τον Σεπτέμβρη του 2008 οι τρεις μεγαλύτερες ισλανδικές εμπορικές τράπεζες (Glitnir, Landsbanki και Kaupthing) δεχόμενες της συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που είχε νωρίτερα εκδηλωθεί στις ΗΠΑ, αδυνατούσαν να αναχρηματοδοτήσουν το βραχυπρόθεσμο χρέος τους έναντι Ολλανδικών και Βρετανικών τραπεζών. Μπροστά στον κίνδυνο της κατάρρευσης τους παρενέβη η Ισλανδική κυβέρνηση η οποία και τις κρατικοποίησε, κρατικοποιώντας ουσιαστικά τα χρέη τους. Αυτή η πράξη είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την εκτίναξη του δημοσίου χρέους κατά 900% και την εισαγωγή της Ισλανδίας σε καθεστώς χρεοκοπίας.

Το εθνικό νόμισμα, η κορόνα, υποτιμήθηκε σχεδόν 50% εκτινάσσοντας και το οικιακό χρέος των Ισλανδών από τα δάνεια που ήταν σε ξένα νομίσματα, ενώ παράλληλα ο πληθωρισμός έφθασε κοντά στο 18%. Η ανεργία, μια λέξη άγνωστη μέχρι τότε για τους Ισλανδούς, σημείωσε μέσα σε έναν χρόνο άνοδο της τάξης του 386% και από 1,6 έφθασε το 8,1%. Πολλοί από τους νέους ανέργους ήταν υπάλληλοι στις τράπεζες που κρατικοποιήθηκαν. Το 23% των Ισλανδών δέχθηκε μείωση μισθού ή ωρών εργασίας. Οι μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα άγγιξαν το 20%. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση προχώρησε και σε αύξηση της φορολογίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες χιλιάδες Ισλανδοί επέλεξαν τον δρόμο της ξενιτιάς ενώ αντίστροφη πορεία προς την πατρίδα τους ακολούθησαν οι οικονομικοί μετανάστες (κυρίως Πολωνοί) που βρίσκονταν μέχρι τότε στην χώρα.

Οι νέες οικονομικές συνθήκες κλόνισαν τους Ισλανδούς οι οποίοι δημιούργησαν τον Οκτώβριο του 2008 το κίνημα της κατσαρόλας, ένα κίνημα πανομοιότυπο με τους δικούς μας αγανακτισμένους, που οργάνωνε κάθε Κυριακή εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μπροστά από το κοινοβούλιο στις οποίες συμμετείχαν περίπου 5-6 χιλιάδες κατοίκων (το 2% περίπου του Ισλανδικού πληθυσμού). Οι κινητοποιήσεις προκάλεσαν τον Ιανουάριο του 2009 την πτώση της ισλανδικής κυβέρνησης. Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα δημιούργησαν μια κυβέρνηση συνεργασίας (συνταγή γνωστή και σε μας) έως και τον Απρίλιο, ενώ στην συνέχεια οι εκλογές ανέδειξαν νικητή την συμμαχία Σοσιαλδημοκρατών και Οικολογικής αριστεράς. Παράλληλα ξεκίνησαν διώξεις ενάντια σε πολιτικά και μη πρόσωπα που θεωρήθηκαν υπεύθυνα για την κρίση.

Το έργο της νέας κυβέρνησης μόνο ριζοσπαστικό δε μπορεί να θεωρηθεί, καθώς μέχρι στιγμής έχει έρθει 2 φορές σε συμφωνία με την Ολλανδία και την Μεγάλη Βρετανία για τον τρόπο αποπληρωμής του τραπεζικού χρέους το οποίο θα βάραινε τον Ισλανδικό λαό. Οι συμφωνίες αυτές σκάλωσαν στην άρνηση του Προέδρου της δημοκρατίας -ο οποίος σημειωτέον πρόσκειται στην δεξιά αντιπολίτευση- να τις επικυρώσει και έτσι σύμφωνα με την Ισλανδική νομοθεσία προκηρύχθηκαν δημοψηφίσματα για την γνωμοδότηση των ίδιων των Ισλανδών. Οι Ισλανδοί αρνήθηκαν να επιβαρυνθούν το τραπεζικό χρέος με ποσοστά 93 και 59,7% αντίστοιχα. Σε δημοψήφισμα φαίνεται πως θα κριθεί και η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας καθώς σύμφωνα με την πρωθυπουργό Jóhanna Sigurðardóttir η ευρωπαϊκή ενοποίηση κρίνεται απαραίτητη για να επιτευχθεί η οικονομική σταθερότητα της Ισλανδίας. Η Ισλανδία έθεσε υποψηφιότητα στις 16 Ιουλίου 2009 μια πρόταση που έγινε δεκτή από την Ε.Ε και επιδοκιμάστηκε έντονα και από τον Ευρωπαϊκό επίτροπο Olli Rehn. Εκτός όμως από τις επαφές με την Ε.Ε η Ισλανδική κυβέρνηση βρίσκεται σε διαρκή συνεννόηση και με το Δ.Ν.Τ., το οποίο από την πλευρά του εμφανίζεται απολύτως ικανοποιημένο με την άμεση λήψη μεταρρυθμιστικών μέτρων αντίθετα με ότι συνέβη στην Ελλάδα.

Πολύς λόγος γίνεται και για την συνταγματική αναθεώρηση της Ισλανδίας που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και η οποία από πολλούς θεωρείται ένας θρίαμβος της άμεσης δημοκρατίας. Η οικονομική κρίση και η λαϊκή αντίδραση που ακολούθησε προκάλεσε τριγμούς στο πολιτικό σύστημα της χώρας και για την θωράκιση του θεωρήθηκε απαραίτητη μια συνταγματική αναθεώρηση. Την συγγραφή του νέου συντάγματος ανέλαβαν 25 πολίτες που εκλεχτήκαν από τον λαό ανάμεσα από 522 υποψήφιους. Ο κάθε υποψήφιος έπρεπε να έχει προταθεί από 30 ακόμη άτομα και να μην έχει καμία πολιτική εξάρτηση... Το καινοτόμο στην διαδικασία αποτέλεσε η δυνατότητα αποστολής προτάσεων από τους Ισλανδούς πολίτες με την χρήση του διαδικτύου. Η συγγραφή του νέου συντάγματος έχει ολοκληρωθεί και πρόκειται να επικυρωθεί ακόμη μια φόρα από δημοψήφισμα. Στα άρθρα του συμπεριλαμβάνονται ρυθμίσεις για τον έλεγχο των κοινοβουλευτικών θεσμών σε καμία περίπτωση όμως αυτές δε μπορούν να θεωρηθούν συστημικές ανατροπές...

Αυτή σε γενικές γραμμές ήταν η πορεία της "Ισλανδικής Επανάστασης" μέχρι σήμερα. Μιας επανάστασης που σίγουρα δε μπορεί να θεωρηθεί αντικαπιταλιστική ούτε εν δυνάμει. Τα μέτρα που ελήφθησαν από τις Ισλανδικές κυβερνήσεις ελάχιστα διαφέρουν από αυτά που μας επιβάλλει η τρόικα, ενώ η κρατικοποίηση των τραπεζών έγινε με μόνο σκοπό την διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Αν αυτό είναι εν δυνάμει αντικαπιταλιστική πράξη τότε ο πρώτος διδάξας δεν είναι άλλος από τον Τζ. Μπους Jr ο οποίος προχώρησε σε κρατικοποίηση των εταιριών Fannie Mae και Freddie Mac τον Σεπτέμβριο του 2008! Η στάση πληρωμών ήταν κάτι αναπόφευκτο καθώς το βάρος που κλήθηκε να πληρώσει το Ισλανδικό κράτος ήταν δυσβάσταχτο. Οι επιπτώσεις που πληρώνει ο μέσος Ισλανδός δεν διαφέρουν σημαντικά από αυτές που βαραίνουν τους Έλληνες. Άλλωστε προσπάθεια συμφωνίας της κυβέρνησης με τους ξένους πιστωτές καταδεικνύει τον πολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Το ίδιο δείχνει και η ευρωπαϊκή προοπτική. Το όχι του ισλανδικού λαού ήταν σίγουρα σημαντικό, ήταν όμως και αυτονόητο. Σημαντικές ήταν και οι αντιδράσεις, οι πρώτες που σημειώθηκαν στην χώρα από το 1949! Αυτές όμως δεν εξέφραζαν την αμφισβήτηση έναντι του καπιταλιστικού κράτους αλλά την ανάγκη για επιστροφή στην ασφάλεια του παλιού σκανδιναβικού αστικού κράτους πρόνοιας. Η επιλογή της συνταγματικής αναθεώρησης μέσω ιντερνέτ είναι ενδεικτική της σκανδιναβικής κουλτούρας. Ενδεικτική αυτής της κουλτούρας είναι και η συνεχής προσφυγή σε δημοψηφίσματα (Από κει άλλωστε εμπνεύστηκε και ο σουηδοαναθρεμμένος Γιωργάκης το περίφημο δημοψήφισμα που περιγελούσε ολόκληρη η Ευρώπη). Ακόμη και η διαγραφή των χρεών των στεγαστικών δανείων σε ξένο νόμισμα που πάρθηκε πρόσφατα (το κόστος αποπληρωμής τους είχε αυξηθεί κατά 240% έπειτα από την υποτίμηση της κορόνας) και ελάφρυνε το 1/4 των κατοίκων εντάσσεται στην ίδια κατηγορία.

Αυτοί που υποστηρίζουν το "αντικαπιταλιστικό" μοντέλο της Ισλανδίας θέτουν την κρίση ως αποτέλεσμα κακοδιαχείρισης (άρα ουσιαστικά “ελληνική” κρίση), από την οποία θα μπορέσει η χώρα να βγει εάν αναλάβει τα ινία μια αριστερή κυβέρνηση, ή τουλάχιστον μια κυβέρνηση που θα υποκύψει στην εργατική και κοινωνική πίεση. Φανερώνουν έτσι παντελή άγνοια -συνειδητή ή ασύνειδη- όχι μόνο των διεθνών δυναμικών της κρίσης, αλλά και του γεγονότος ότι η αστική τάξη δεν έχει απολύτως κανένα περιθώριο για υποχωρήσεις. Η περίπτωση της φαντάζει ιδεατή για τους επίδοξους "αριστερούς" διαχειριστές και "σωτήρες" του συστήματος ή γι' αυτούς που πιστεύουν ότι μια σειρά επιμέρους "αντικαπιταλιστικών ρήξεων" κάποτε θα οδηγήσουν στην συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή μετατίθοντας ουσιαστικά την επανάσταση στο επέκεινα. Η Ισλανδία όπως αναφέραμε και στην αρχή σήμερα εμφανίζεται ως αναπτυσσόμενη οικονομία, πράγμα που έχει κάνει πολλούς αναλυτές να μιλούνε για Ισλανδικό θαύμα. Στον αντίποδα τονίζεται η αποτυχία της Ελλάδας να βγει από την ύφεση παρά τα συνεχόμενα πακέτα σωτηρίας. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο χώρες εναπόκειται στο ότι το ισλανδικό χρέος προέκυψε εξαιτίας της διάσωσης των τραπεζών από το κράτος -κάτι που εκτόξευσε το δημόσιο έλλειμμα- και δεν οφείλονταν σε διαρθρωτικά ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας. Σημαντικότατη ακόμη διαφορά αποτελεί το "βάρος" που έχει το χρέος της κάθε μια χώρας στην παγκόσμια οικονομία. Οι τριγμοί που προκάλεσε η απόφαση παύσης πληρωμών από την Ισλανδία ήταν ελάχιστοι, ενώ αντίθετα μια ανάλογη απόφαση της Ελλάδος πιθανότατα θα προκαλούσε κατάρρευση της ευρωζώνης και ντόμινο χρεοκοπιών σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Η οικονομία της Ισλανδίας ήταν και παρέμεινε και μετά την χρεοκοπία πλεονασματική καθώς κατάφερε και επέβαλε περιορισμούς στη διακίνηση των κεφαλαίων των ξένων επενδυτών έξω από την χώρα, ενώ παράλληλα η υποτίμηση του νομίσματος ελαχιστοποίησε το κόστος εργασίας και ευνόησε νέες επενδύσεις (κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να γίνει στην Ελλάδα λόγω ευρωζώνης). Υπό αυτές τις συνθήκες μπορούμε να πούμε ότι η Ισλανδία εμφανίζει ανάπτυξη στην οικονομία, εις βάρος βέβαια της Ισλανδικής εργατικής τάξης. Αυτή η ανάπτυξη είναι πιθανό να συνεχιστεί για όσο διάστημα η χώρα καταφέρνει να μένει ανεπηρέαστη από την κρίση της Ε.Ε.. Με βάση το τελευταίο η συνέχιση της επιτυχίας του "θαύματος" της Ισλανδίας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την επίτευξη ενός θαύματος στην Ελλάδα. Η κρίση της Ελλάδος δεν είναι μεμονωμένη αλλά αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της οικονομικής κρίσης της Ευρώπης και του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι μέχρι τώρα συνταγές αντιμετώπισης της το μόνο που προσφέρουν είναι η επιλογή ενός ακαριαίου ή ενός αργού θανάτου. Μόνος τρόπος επίλυσης του προβλήματος η ανατροπή του συστήματος και μόνη “εν δυνάμει” θεραπεία είναι η παγκόσμια επανάσταση.

Βάγιος Τ.
ΔΗΜΟΣΙΕΎΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ το ΣΑΒΒΑΤΟ 28/4/2012

σχόλια (0)

6.11.11

Λίγα λόγια για τις πολιτικές εξελίξεις.



Μετά την απόσυρση του δημοψηφίσματος από τον ΓΑΠ και την ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που παρέμεινε για να φύγει, ολόκληρος ο συστημικός μηχανισμός έχει ξεκινήσει έναν ανηλεή αγώνα να αναδείξει την ανάγκη σύστασης κυβέρνησης εθνικής ενότητας ως μόνης λύσης για την σωτηρία της πατρίδας. Η απροκάλυπτη προώθηση αυτής της λύσης από τα ΜΜΕ είτε μέσω ρεπορτάζ και συνεντεύξεων είτε μέσω διαφόρων γκάλοπ, που επιδιώκουν, όχι να εκφράσουν την κοινή γνώμη αλλά την χαλιναγωγήσουν, δείχνει ξεκάθαρα το αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Ο ελληνικός καπιταλισμός με την κυβέρνηση συνεργασίας παίζει το τελευταίο του χαρτί.
Αυτή η κυβέρνηση που τόσο θέλουν να δημιουργήσουν δεν θα έρθει για να επιλύσει τα προβλήματα της εργατικής τάξης, αλλά θα έρθει για να επιβάλλει όσα σκληρά μέτρα δεν κατάφερε να επιβάλλει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχόμενες κωλοτούμπες των τελευταίων ήμερων τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης καταδεικνύουν ότι όλα τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου δεν έχουν καμία ιδεολογική διαφορά και πως η μόνη τους σύγκρουση προέρχεται από το ποιος θα διαχειρίζεται την εξουσία.
Η κυβέρνηση συνεργασίας είναι η επισφράγιση της συνενοχής όλου του πολιτικού συστήματος! Δεν πρέπει να μας δημιουργήσουν αυταπάτες! Δεν πρέπει να δώσουμε καμία περίοδο χάριτος σε οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση προκύψει ,είτε από εκλογές είτε από διακομματική συνεννόηση. Αντίθετα πρέπει να παλέψουμε από την πρώτη στιγμή για άμεση ανατροπή της! Γιατί το ζήτημα της επιβίωσης μας δεν είναι θέμα αλλαγής προσώπων ή κόμματων αλλά ζήτημα συστήματος! Αυτό ήρθε η ώρα να αλλάξουμε!

σχόλια (0)

15.9.09

Μεταναστες. Ο αδυναμος κρικος της κοινωνιας.

Η στοχοποιηση των μεταναστών δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο Βοριδης, ο Αδωνις, ο Καρατζαφερης και τα λοιπά φασιστοειδή, έχουν θεμελιώσει την πολιτική τους ανέλιξη στην ξενοφοβία και στην "ανωτερότητα" της Ελληνικής φυλής, καθώς γνωρίζουν ότι ευκολότερη τροφή που μπορείς να ταΐσεις έναν ξελιγωμένο νεοέλληνα είναι το μεγαλείο των προγόνων του και το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Δυστυχώς όμως τους μετανάστες δεν τους στοχοποιησαν μόνο οι γραφικοί και οι φασίστες. Και το ίδιο το Ελληνικό κράτος εξ΄ αρχής τους αντιμετώπισε ως μιάσματα ξεχνώντας ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια η χώρα μας ήταν αυτή που εξήγαγε μετανάστες… Παρ ότι όμως το ελληνικό κράτος ποτέ δεν τους συμπάθησε αποφάσισε να τους ανεχτεί για να τους εκμεταλλευτεί. Τότε υπήρχε το όραμα της ένταξης της χώρας στην Ε.Ε, αλλά και τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων και οι μιζαδόροι και οι εργολάβοι χρειάζονταν άφθονα φθηνά εργατικά χέρια για να κατασκευάσουν τα «απαραίτητα» έργα με το μικρότερο κόστος. Έτσι (όπως και οι περισσότερες εκθέσεις ομολογούν) οι μετανάστες αποτέλεσαν παράγοντα ανάπτυξης της χώρας. Σήμερα όμως που η ανάπτυξη βρίσκεται υπό το μηδέν εξ’ αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το αστικό ελληνικό κράτος αποφάσισε ότι δεν τους χρειάζεται πια. Άλλωστε η οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων είναι τέτοια που μπορούν εύκολα να αναπληρώσουν το κενό. Η παραπαιούσα κυβέρνηση Καραμανλη σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τις μίζες και τα σκάνδαλα; αλλά και για να περάσει ευκολότερα τρομονομους και αντιλαϊκά μέτρα. βρήκε ένα ιδανικό εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο των μεταναστών, στοχοποιωντας τους, ως υπαιτίους για όλα τα δεινά της χώρας. Τα μέτρα που λήφθηκαν μετά τις ευρωεκλογές αποτελούν στην ουσία πλήρη υιοθέτηση της ατζέντας Καρατζαφερη και προβλέπουν επιχειρήσεις «σκούπα», απελάσεις και εγκλεισμό μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης!!! Η αρχή έγινε από την Πάτρα όπου γκρεμίστηκε ο καταυλισμός των προσφύγων. Η συνέχεια περιλάμβανε την Αθήνα, όπου σε κοινή αποστολή αστυνομίας και χρυσής αυγής εκκενώθηκε το παλιό εφετείο, στο οποίο είχαν βρει άσυλο δεκάδες μετανάστες. Εκτός της Χρυσής Αυγής η κυβέρνηση είχε άξιους συμπαραστάτες σε αυτό το έργο όλα τα αστικά Μ.Μ.Ε., το ΠΑΣΟΚ μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης και φυσικά το ΛΑΟΣ το οποίο εξέφρασε βέβαια και τις ενστάσεις του ζητώντας ακόμη πιο δραστικά μέτρα!!
Οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι τόσο άθλιες που θα ζήλευε ακόμη και ο Χίτλερ, καθώς χρησιμοποιούνται για αυτόν τον ρόλο ακόμη και πρωην κυνοστασια!!!
Στην Λέσβο οι μετανάστες εξεγέρθηκαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης αφού σε έναν χώρο που έχει προδιαγραφές να «φιλοξενήσει» 250 άτομα, έχουν στοιβαχθεί περισσότεροι από 930, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά. Την φρικιαστική κατάσταση στο κέντρο ηρθαν να επιβεβαιώσουν και οι απεσταλμένοι της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ (ο ΟΗΕ έχοντας σαφώς πιο ανθρωπιστικό πνεύμα συνήθως τους εξοντώνει στις πατρίδες τους και δεν τους στοιβάζει σε στρατόπεδα...).
Η κραυγή των προσφυγών για ελευθερία αποτελεί ένα μάθημα αξιοπρεπείας για όλους μας, ενώ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν ντροπή για τον πολιτισμένο κόσμο και παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Δεν είναι λαθραίοι. Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Είναι άνθρωποι από όλες τις γωνιές του πλανήτη, εξαθλιωμένοι από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και ρημαγμένοι από τις «ανθρωπιστικές» βόμβες του «πολιτισμένου» κόσμου, που φεύγουν από τις πατρίδες τους με κίνδυνο της ζωής τους, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Πολλούς από αυτούς ο δρόμος τους, τους έφερε στην Ελλάδα, όχι επειδή το επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά γιατί εγκλωβίστηκαν εδώ στην προσπάθεια τους να περάσουν σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χωρά.
Φυσικά το ζήτημα δεν είναι Ελληνικό. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η Ε.Ε όσο και ο ΟΑΣΕ θεωρούν την αντιμετώπιση της μετανάστευσης ως ένα πρωτεύον ζήτημα. Καμιά όμως από τις λύσεις που προτείνονται δεν έχει σκοπό να αντιμετωπίσει το αίτιο της μετανάστευσης, δηλαδή την εξαθλίωση των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου από τους ιμπεριαλιστές και τις πολυεθνικές, αλλά μόνο το να αποτρέψουν τους πρόσφυγες (δηλαδή τα θύματα της πολιτικής τους) να ζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Οι μετανάστες αποτελούν τον πιο αδύναμο κρίκο της κοινωνικής ζωής γι’ αυτό και είναι οι πρώτοι που δέχονται την επίθεση του κεφαλαίου. Η καταπάτηση των δικαιωμάτων τους δεν αποτελεί την λύση ενός προβλήματος αλλά την αρχή ενός ευρύτερου προβλήματος που έχει ως στόχο την καταπάτηση κάθε δικαιώματος ολόκληρης της εργατικής τάξης ανεξαρτήτως καταγωγής, προς όφελος των αστών.

σχόλια (0)

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)